El Suffio
Door: Marvin Hoogerland
Blijf op de hoogte en volg Marvin
11 November 2013 | Thailand, Chiang Mai
Maandag 11 november (dag 36)
Chiang Mai (± 25 km)
Ik werd tegen negenen wakker door gestommel naast me. Ik voelde me heel erg gaar en had barstende koppijn. Dat gebonk was niet te harden, het leek alsof er een tafeltennisrally tussen twee Chinezen van wereldtop plaatsvond in mijn hoofd. Typisch een katergevoel dus. Al kon dit het niet zijn, daar ik amper had gedronken de vorige avond. Maar alsof dit ongenoeglijke gevoel een voorbode was, verwittigde Sander mij over het trieste nieuws vanuit Nederland. Een moeder van een vriend van ons had het leven gelaten. Uiteraard onze welgemeende condoleances en veel sterkte voor de nabestaanden de komende tijd. En spijtig natuurlijk dat we op een paar dagen na niet aanwezig kunnen zijn bij het afscheid. Ondanks het feit dat ik me allesbehalve optimaal voelde, toch de motivatie gevonden om me naar de ontbijtzaal te begeven en dat bleek geen verkeerde keuze, aangezien ik door het voedsel iets opknapte. Om dit proces te laten accelereren, besloot ik om op de kamer nog maar twee aspirientjes naar binnen te werken (oraal uiteraard) en een verkwikkende douche te nemen. Tot zover de verstandige keuzes deze morgen.
Omdat Sander en ik beide niet exact de kennis bezaten van de inhoud van onze naderende meerdaagse excursie, besloot ik onze vriend Dave weer eens op te bellen. Dit kostte echter meer tijd dan nodig was. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, de verbinding was slecht en tot overmaat van ramp had ik in mijn haast ook nog eens onnodig duur gebeld. Echter, de koek was nog niet helemaal op wat betreft suffigheid; in alle commotie besloot ik om ook gelijk maar even mijn ouders per telefoon te bereiken. Natuurlijk heel lief bedoeld, alleen niet erg praktisch als je nagaat dat ik dat in de betrekkelijk vroege ochtend deed, wat automatisch inhield dat het in Nederland nog midden in de nacht was (04:15 uur)… Mijn oprechte excuses pa en ma! Met deze snuggere actie heb ik mijzelf ongewild lid gemaakt van de ‘El Suffio-club’, gerund door een persoon genaamd Koenraad. Dit zijn gewoon consequenties die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Ondertussen ging het leven natuurlijk gewoon door in Chiang Mai en verkasten we naar onze volgende hotel, genaamd Buaraya. Hier een nieuwe poging gewaagd met betrekking tot onze hike tocht en na enkele instanties lukte dit dan uiteindelijk. Nu wisten we (min of meer) waar we de komende dagen aan toe waren qua activiteiten en dergelijke. We konden eigenlijk pas om 14:00 uur inchecken in het hotel, maar gelukkig maakten ze er geen probleem van dat we dit al twee uur eerder deden. Zou het tij van tegenspoed dan definitief gekeerd zijn vandaag?
In de middag even Chiang Mai centrum ingegaan, naar in eerste instantie een lokale markt. De sfeer was gerieflijk en het oogde lekker knus. Vanzelfsprekend waren er weer allerhande producten te vinden, maar er was één tafereel dat er voor mij boven uitstak qua opzienbarendheid. Dit was een straatje vol bloemenstallingen met een speciale drive-in baan. Erg praktisch voor het geval je haast hebt. Het zou bijvoorbeeld een zinvolle uitkomst kunnen bieden voor de mannelijke minnaars in Nederland die structureel hun jaarlijkse trouwdag vergeten. Aansluitend hebben we een heerlijk Pad Thai gescoord met een blikje fris, voor iets meer dan één euro(!). Vervolgens hebben we nog een beetje doelloos rondgestruind door de stad zonder een echte missie. Uiteindelijk troffen we een Hollands eetcafé, die uiteraard (broodjes) kroketten verkocht. Dat was na ruim vijf weken Zuidoost-Azië toch al wel bijna een utopische snack geworden kunt u zich voorstellen. Hoewel duidelijk gezegd alsook aangewezen op de lunchkaart, kreeg ik plotsklaps een tosti geserveerd. W-w-wat?!? Ik ben heus niet de moeilijkste hoor, maar op dit moment was het even teveel van het goede (of beter gezegd van het slechte) en ik ging naar achteren om te wisselen van bestelling. Gelukkig kreeg ik het ook uiteindelijk. De Nederlandse eigenaar was heel vriendelijk (zat chagrijnig zijn peuken op te roken en zei geen stom woord, ook al hoorde hij duidelijk dat we Nederlanders waren natuurlijk), het was er bomvol (we waren de enige klanten op dat moment, maar ik gok zelfs die hele dag) en het eetcafeetje zag er piekfijn en gelikt uit (het was duidelijk in verval geraakt en alles indiceerde dat hij er mee ging kappen; op het moment dat ik dit typ en u dit leest zal het ongetwijfeld al verdwenen zijn). Desalniettemin smaakte het broodje kroket met mosterd prima en dat was het voornaamste natuurlijk. Daarna zijn we teruggelopen naar het hotel (± twintig minuten) om daar even tot rust te komen van de voettocht. Onderweg nog wel even de briejacht een vervolg gegeven, maar ook hier in Chiang Mai hadden we helaas geen succes. We hebben ons er ook maar direct bij neergelegd: die brie eten we pas weer als we in Nederland zijn. Om het Cruijffiaans te houden: ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’. Hebben we toch nog iets om naar uit te kijken als we terugkomen in Nederland.
Op voorhand hadden we besloten om nog even naar de nachtbazaar te gaan, die blijkbaar de moeite waard zou zijn. Sander lag inmiddels alweer half slapend op zijn bedje. Ik vroeg aan hem: ‘Zullen we dadelijk nog even naar die nachtbazaar gaan? Is waarschijnlijk wel leuk om even overheen te lopen’. Het enige wat er teruggemompeld werd was: ‘Fuck die nightbazaar, hè’. Dat leek me duidelijke taal van meneer. Voor mezelf had ik besloten om toch maar een kijkje te gaan nemen. Echter, Doornroosje was inmiddels weer uit zijn ‘as’ herrezen en wist zich weinig te herinneren van zijn kort, maar krachtige respons van zo-even. Bijgevolg besloot hij toch om gewoon mee te gaan voor de gezelligheid. De bazaar was sfeervol en inderdaad van grote proporties. De midzomernachtmarkt in Vlissingen is er een peulenschilletje bij, kinderspel. Zeker de moeite waard om eens rond te snuffelen en wat leuke producten op de kop te tikken. En om natuurlijk de smaakpupillen weer aan het werk te zetten. Ditmaal kwamen ze in aanraking met een heerlijk gevuld pannenkoekje. Daarna op het gemakje teruggekeerd naar ons hotel. Onderweg waren er nogal wat fluitende en wuivende wijfjes, die ons ergens binnen probeerden te lokken. Eentje van hen zag Sander blijkbaar voor François Boulanger, aangezien ze Lingo bij hem speelde. Het klinkt paradoxaal – we zaten namelijk in Chiang Mai – maar toch was er sprake van ‘bang-cock’!
Chiang Mai (± 25 km)
Ik werd tegen negenen wakker door gestommel naast me. Ik voelde me heel erg gaar en had barstende koppijn. Dat gebonk was niet te harden, het leek alsof er een tafeltennisrally tussen twee Chinezen van wereldtop plaatsvond in mijn hoofd. Typisch een katergevoel dus. Al kon dit het niet zijn, daar ik amper had gedronken de vorige avond. Maar alsof dit ongenoeglijke gevoel een voorbode was, verwittigde Sander mij over het trieste nieuws vanuit Nederland. Een moeder van een vriend van ons had het leven gelaten. Uiteraard onze welgemeende condoleances en veel sterkte voor de nabestaanden de komende tijd. En spijtig natuurlijk dat we op een paar dagen na niet aanwezig kunnen zijn bij het afscheid. Ondanks het feit dat ik me allesbehalve optimaal voelde, toch de motivatie gevonden om me naar de ontbijtzaal te begeven en dat bleek geen verkeerde keuze, aangezien ik door het voedsel iets opknapte. Om dit proces te laten accelereren, besloot ik om op de kamer nog maar twee aspirientjes naar binnen te werken (oraal uiteraard) en een verkwikkende douche te nemen. Tot zover de verstandige keuzes deze morgen.
Omdat Sander en ik beide niet exact de kennis bezaten van de inhoud van onze naderende meerdaagse excursie, besloot ik onze vriend Dave weer eens op te bellen. Dit kostte echter meer tijd dan nodig was. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd, de verbinding was slecht en tot overmaat van ramp had ik in mijn haast ook nog eens onnodig duur gebeld. Echter, de koek was nog niet helemaal op wat betreft suffigheid; in alle commotie besloot ik om ook gelijk maar even mijn ouders per telefoon te bereiken. Natuurlijk heel lief bedoeld, alleen niet erg praktisch als je nagaat dat ik dat in de betrekkelijk vroege ochtend deed, wat automatisch inhield dat het in Nederland nog midden in de nacht was (04:15 uur)… Mijn oprechte excuses pa en ma! Met deze snuggere actie heb ik mijzelf ongewild lid gemaakt van de ‘El Suffio-club’, gerund door een persoon genaamd Koenraad. Dit zijn gewoon consequenties die ik de rest van mijn leven zal moeten dragen. Ondertussen ging het leven natuurlijk gewoon door in Chiang Mai en verkasten we naar onze volgende hotel, genaamd Buaraya. Hier een nieuwe poging gewaagd met betrekking tot onze hike tocht en na enkele instanties lukte dit dan uiteindelijk. Nu wisten we (min of meer) waar we de komende dagen aan toe waren qua activiteiten en dergelijke. We konden eigenlijk pas om 14:00 uur inchecken in het hotel, maar gelukkig maakten ze er geen probleem van dat we dit al twee uur eerder deden. Zou het tij van tegenspoed dan definitief gekeerd zijn vandaag?
In de middag even Chiang Mai centrum ingegaan, naar in eerste instantie een lokale markt. De sfeer was gerieflijk en het oogde lekker knus. Vanzelfsprekend waren er weer allerhande producten te vinden, maar er was één tafereel dat er voor mij boven uitstak qua opzienbarendheid. Dit was een straatje vol bloemenstallingen met een speciale drive-in baan. Erg praktisch voor het geval je haast hebt. Het zou bijvoorbeeld een zinvolle uitkomst kunnen bieden voor de mannelijke minnaars in Nederland die structureel hun jaarlijkse trouwdag vergeten. Aansluitend hebben we een heerlijk Pad Thai gescoord met een blikje fris, voor iets meer dan één euro(!). Vervolgens hebben we nog een beetje doelloos rondgestruind door de stad zonder een echte missie. Uiteindelijk troffen we een Hollands eetcafé, die uiteraard (broodjes) kroketten verkocht. Dat was na ruim vijf weken Zuidoost-Azië toch al wel bijna een utopische snack geworden kunt u zich voorstellen. Hoewel duidelijk gezegd alsook aangewezen op de lunchkaart, kreeg ik plotsklaps een tosti geserveerd. W-w-wat?!? Ik ben heus niet de moeilijkste hoor, maar op dit moment was het even teveel van het goede (of beter gezegd van het slechte) en ik ging naar achteren om te wisselen van bestelling. Gelukkig kreeg ik het ook uiteindelijk. De Nederlandse eigenaar was heel vriendelijk (zat chagrijnig zijn peuken op te roken en zei geen stom woord, ook al hoorde hij duidelijk dat we Nederlanders waren natuurlijk), het was er bomvol (we waren de enige klanten op dat moment, maar ik gok zelfs die hele dag) en het eetcafeetje zag er piekfijn en gelikt uit (het was duidelijk in verval geraakt en alles indiceerde dat hij er mee ging kappen; op het moment dat ik dit typ en u dit leest zal het ongetwijfeld al verdwenen zijn). Desalniettemin smaakte het broodje kroket met mosterd prima en dat was het voornaamste natuurlijk. Daarna zijn we teruggelopen naar het hotel (± twintig minuten) om daar even tot rust te komen van de voettocht. Onderweg nog wel even de briejacht een vervolg gegeven, maar ook hier in Chiang Mai hadden we helaas geen succes. We hebben ons er ook maar direct bij neergelegd: die brie eten we pas weer als we in Nederland zijn. Om het Cruijffiaans te houden: ‘Ieder nadeel heb zijn voordeel’. Hebben we toch nog iets om naar uit te kijken als we terugkomen in Nederland.
Op voorhand hadden we besloten om nog even naar de nachtbazaar te gaan, die blijkbaar de moeite waard zou zijn. Sander lag inmiddels alweer half slapend op zijn bedje. Ik vroeg aan hem: ‘Zullen we dadelijk nog even naar die nachtbazaar gaan? Is waarschijnlijk wel leuk om even overheen te lopen’. Het enige wat er teruggemompeld werd was: ‘Fuck die nightbazaar, hè’. Dat leek me duidelijke taal van meneer. Voor mezelf had ik besloten om toch maar een kijkje te gaan nemen. Echter, Doornroosje was inmiddels weer uit zijn ‘as’ herrezen en wist zich weinig te herinneren van zijn kort, maar krachtige respons van zo-even. Bijgevolg besloot hij toch om gewoon mee te gaan voor de gezelligheid. De bazaar was sfeervol en inderdaad van grote proporties. De midzomernachtmarkt in Vlissingen is er een peulenschilletje bij, kinderspel. Zeker de moeite waard om eens rond te snuffelen en wat leuke producten op de kop te tikken. En om natuurlijk de smaakpupillen weer aan het werk te zetten. Ditmaal kwamen ze in aanraking met een heerlijk gevuld pannenkoekje. Daarna op het gemakje teruggekeerd naar ons hotel. Onderweg waren er nogal wat fluitende en wuivende wijfjes, die ons ergens binnen probeerden te lokken. Eentje van hen zag Sander blijkbaar voor François Boulanger, aangezien ze Lingo bij hem speelde. Het klinkt paradoxaal – we zaten namelijk in Chiang Mai – maar toch was er sprake van ‘bang-cock’!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
