De wereld is klein

Donderdag 14 november (dag 39)
Chiang Mai (± 175 km)

Rond 07:00 uur werd het langzaamaan rumoerig; dit komt natuurlijk omdat je met plusminus vijftien personen in één ruimte ligt. Vanaf dat moment heb ik amper meer geslapen. Nog wel even blijven liggen, tot vlak voor het ontbijt werd geserveerd om een uurtje of acht. Op het gemakje de spullen bijeengeraapt om vervolgens weer te gaan hiken. Het houdt maar niet op met die sportieve instelling! Ditmaal naar een echte waterval, aldus Mr. Sosa. Ditmaal wel enkel omlaag. Bovendien is het in de ochtend en redelijk beschut; al met al gunstigere omstandigheden dan gisteren. Ik besloot dan ook om lekker achteraan te lopen, met een muziekje erbij en ondertussen te genieten van de ongerepte natuur om me heen. Na anderhalf uur kwamen we dan daadwerkelijk aan bij de waterval. Hij was best mooi, maar heel erg onder de indruk kon ik niet meer raken sinds Erawan National Park (zie dag 6). We kwamen tegelijk aan met een paar andere groepen en het was er dan ook een aan- en afvoer van mensen, maar gelukkig verder niet toeristisch, hoor. Toch even een duikje genomen, want het blijft lekker verkoelend, maar door de drukte was ik er vrij snel klaar mee en besloot ik om er alweer uit te gaan. En toen gebeurde het… ik stond ineens oog in oog met iemand die mij wilde passeren op de rotsachtige gesteenten. Hij had een bekend gezicht en dus keek ik hem enigszins verontwaardigd aan. Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik een soortgelijke blik terug. En toen drong het tot me door: ‘Meen je dit nou serieus’, zei ik. ‘Ja, ik denk het wel’, luidde het antwoord. Was het een oud-collega van me, tevens afkomstig uit Vlissingen. Nog altijd moest het even verwerkt worden in het proces van mijn grijze massa, maar daarna wisselden we wat woorden uit over hoe of wat. Midden in de jungle van Thailand kom je iemand tegen uit je woonomgeving in Nederland, wat is de wereld toch klein.

Uiteindelijk vervolgden we onze weg, die ongeveer weer een uur zou duren. De gehele weg had het Koreaanse meisje haar best gedaan om haar schoenen zo netjes mogelijk te houden, maar zoals je kunt verwachten ging dit op het einde toch mis. Ze gleed uit en belandde half in een drassige poel. Voor haar was het dus ook ‘chocolate time’. Een leuk detail dat ik bijna vergeet te melden is overigens dat, sinds het vertrek vanochtend, de hond van het kamp ons gewoon doodleuk gevolgd heeft tot aan de locatie waar we gingen raften. Vanaf dat moment moest hij toch echt het achternalopen staken. Wellicht dat ie met een andere groep weer bergop richting kamp wandelt of zo, zodat hij er een vicieus cirkeltje van maakt. Bij het raften kregen we een korte instructie en hadden we zoiets van: even knallen. Dus als eerste in zo’n bootje gestapt met Johann Vogel en Tranquillo Barnetta. Het was een tochtje van een half uur ongeveer, maar eerlijk gezegd weinig enerverend. Hier en daar een stroomversnelling en dat was het eigenlijk wel. En een opaatje die furieus werd als je niet voldoende zijn aanwijzingen opvolgde dan. Zijn oogballen werden dan strak aangetrokken, gevolgd door een psychische blik. Gelukkig waren we niet zo onder de indruk en konden we er wel om lachen met z’n allen. Bovendien – in geval van nood – hebben wij ook nog de heer van As aan boord. Voor de niet-ingewijde lezers onder jullie: men heeft vast wel eens gehoord van ‘als blikken konden doden’. Dat gezegde is door hem de wereld in geholpen. De kans is klein dat je hem erop kan betrappen, maar ik ben één van de weinigen die er enkele jaren geleden in Spanje een keer getuige van was, toen hij iedereen wegjoeg met zijn angstaanjagende blik. Intrigerende hypnotiserende taferelen kan ik u melden. Het gerucht gaat zelfs dat hij ooit – in een ver, ver verleden – eens drie mensen letterlijk dood heeft gekeken. En dus zou je drie druppels onder zijn rechteroog verwachten, ware het niet dat het schijnt dat die moordende oogopslag zo bloeddorstig is, dat het de waterdeeltjes gewoon heeft geabsorbeerd. Een hele aardige, rustige kerel verder hoor, maar maak alstublieft niet de innerlijke Medusa in hem wakker. U bent bij deze gewaarschuwd.

Aan het einde van het ‘wildwatervaren’ mochten we ook nog genieten van een bamboeraft. Dat was banaal gezegd met je hol op een iets te vlot in elkaar gezet vlotje zitten en met minus twee kilometer per uur half onder water afwachten totdat deze kleine kwelling van ruim een kwartier eindelijk een eindpunt bereikt heeft. Op die locatie werd ook onze laatste lunch van de trekking geserveerd, al had ik totaal geen trek en heb ik het dus eenmalig overgeslagen. Bovendien was het afscheid te nemen van de Spaanse dames, want die hadden nog een extra activiteit geboekt, namelijk het bezoeken van de long neck tribe. Dat is zo’n gemeenschap waarbij de vrouwen het blijkbaar noodzakelijk achten om zo’n magisch loopveer (90’s kids will know this) om hun nek heen te vouwen om deze zodoende te rekken. De legende zegt dat het hielp om tijgers weg te jagen en/of houden. Zit er toch een kern van waarheid in, want dat spiraalvormige koper bij de hals heeft deze Vlissingse tijger ervan weer houden om deze lui eens te bezoeken. Toen was het tijd om met de truck terug te gaan naar het centrum van Chiang Mai. Dit zou een uurtje duren werd ons verteld, dit werden er echter ruim twee. Inmiddels had ik natuurlijk wel trek gekregen ondertussen en dus even snel een tostietje gescoord. Daarna even wat rust gepakt op het bed na twee dagen amper geslapen te hebben. Niet slapen, maar relaxed een VI’tje gelezen. Aan het begin van de avond gingen we dan even op zoek naar lekker eten. Iets anders dan we de laatste drie dagen voorgeschoteld hebben gekregen. We kwamen uit bij Loco Elvis’, een Mexicaans restaurantje. Hier kozen we beide voor quesadillas. Dit zijn kort gezegd Mexicaanse tosti’s, maar dan rijkelijker gevuld en een stuk pittiger uiteraard. Heerlijk, en aangevuld met lekker krokante nacho’s. Prima maaltijdje bij een gezellig restaurantje die ook nog eens een live bandje tot zijn beschikking had. Genieten, zo later op de avond, half op de straat. Ik vind het wel mooi allemaal. En het toeval was ook nog eens dat het Koreaanse meisje ons tafeltje voorbijliep en we vlak erna ook nog de Zwitserse gasten zagen passeren. Nou ja, deels toeval denk ik. Het zal namelijk ook te maken hebben met het feit dat het mensen zijn met een soortgelijke instelling als ons en dus zijn ze automatisch sneller op dezelfde locaties te vinden. We hebben er in ieder geval nog geruime tijd vertoefd en zijn toen op het gemakje terug gaan wandelen naar ons hotel.