Eet een hapje mee bij Spinola Bay

Donderdag 2 juli 2015 (dag 2)

De wekker hadden we om 09:10 uur gezet en het was maar de vraag hoe het de eerste nacht zou verlopen. Maar eerlijk is eerlijk, zowel Sabine als ik hadden lekker geslapen. Werpt dat gordijn uit eind 17e eeuw toch nog zijn vruchten af. Met uitzondering dan van een groep jongeren van een of andere Maltese schooltrip, die vonden het nodig om half 8 in de morgen keihard dat zeikerige ‘I wanna Runawa-aaaaay’ te draaien. Minder fraai. Op naar de ontbijtzaal dan maar. Uiteraard niet langer met hoge verwachtingen, na de mixed feelings van gisteren. Op het eerste aanzicht viel het dan ook eerder mee dan tegen. Qua keuze was het niet heel erg uitgebreid, maar toch was er geroosterd brood, Engels ontbijt, yoghurt, cornflakes, ham, kaas en zelfs fruit in de vorm van appels en sinaasappels aanwezig. En wat betreft vocht was er melk, dus dan is de ochtendversie van Sabine al gauw tevreden. Om 10:30 uur hadden we een meeting met het Arkemannetje: hij zou ons het een en ander uitleggen over de praktische zaken hier op Malta en we konden tevens excursies bij hem boeken, mochten we daar interesse in hebben. Dat hadden we zeker, dus wij lieten ons graag inlichten. Na enig overleg besloten we twee excursies te boeken, namelijk een jeepsafari en een boottocht om het eiland. De rest van de week wilden we zelf graag invullen en indelen.

Daarna hebben we een stukje gewandeld langs de boulevard. Ditmaal vanaf het hotel rechtsaf, richting Sliema centrum. Na een klein half uurtje gedrenteld te hebben – ondertussen om ons heen kijkend naar wat er zoal voorradig was in de omgeving – kwamen we een supermarktje tegen. Nou ja, eerder een verijdeld groenteboertje. Maar dit gaf echter niet, de producten die we wilden waren aanwezig (water, melk, fruit). Desalniettemin is zo’n zelfbedieningswinkel op gepaste afstand niet echt ideaal natuurlijk. Maar, fortuinlijk als we waren, troffen we op de terugweg binnen een straal van 100 meter van het hotel zowel een bank inclusief geldautomaat en daarnaast een supermarkt. We kwamen tot de conclusie dat we op de heenweg druk geoccupeerd waren met het fotograferen van het mooie decor van Sliema, waardoor deze levensmiddelenzaak volkomen aan onze aandacht ontglipt is. Een typisch gevalletje ‘als u links kijkt, ziet u rechts niets’ dus.

Eenmaal terug op de kamer prepareerden wij onszelf om de eerste echte zonuren op Malta te pakken. Aangezien ze in Malta niet erg bekend zijn met het begrip ‘strand’, moesten we op zoek naar een alternatief. Deze bevond zich onderaan de boulevard, te bereiken via een behoorlijke trap. In wezen valt dit het beste te omschrijven als een grote groep rotspartijen, waarop je je handdoekje kan deponeren. Hier waren ook delen met schaduw (van de boulevard), dit tot grote vreugde van Sabine (heethoofden hebben nu eenmaal sneller verkoeling nodig). Lekker relaxen onder het genot van een muziekje (waarvoor dank speakerkratje van Heineken), afgewisseld met een heerlijk verfrissende duik in de Middellandse Zee. Het water had overigens een formidabele temperatuur: bijna vergelijkbaar met de luchttemperatuur edoch was het verkoelend. De grote voordelen van deze manier van zonnen zijn het ontbreken van dat mulle, droge zand dat overal op je lichaam gaat zitten en de opmerkelijke rust die er heerst. Hier en daar lagen slechts enkele medezonaanbidders, waardoor je veel ruimte voor jezelf hebt. Geen hutjemutje praktijken, zoals Copacabana Beach in Rio of zelfs dicht bij huis: het Nolle- of Badstrand. Hier tegenover staat dan weer dat er extra attentie vereist is voor deze rotsblokken; ze zijn hard en soms ook scherp (met name die in het water liggen en men dus minder snel ziet). Maar veel erger nog: de viezigheid die het op je badlaken meebrengt. Het gevolg: in de hotelkamer als een ‘dynamic duo’ van een of andere reinigingsdienst tekeergegaan op die badlakens, welke we in de wastafel hadden ondergedompeld in wasmiddel die Sabine had meegenomen voor situaties als deze (wat een vrouw!). Vervolgens wilden we de badlakens op ons kolossale balkon ophangen, waar termen als ‘rein’ en ‘hygiëne’ helaas weer ver te zoeken waren. Check ons filmpje als bewijs! Het past overigens keurig in het beeld van dit hotel en onze kamer (met uitzondering van het bed, de douche en de airconditioning). Hierna hebben we onszelf ook maar eens lekker schoon geschrobd onder de douche om vervolgens op zoek te gaan naar onze eerste restaurant deze week. We zijn benieuwd.

Buiten was de keuze aan Sabine en ze koos de enige juiste richting in het leven, namelijk linksaf. Richting St. Julians dus. Na enige tijd slenteren en verschillende restaurants en prijzen bekeken te hebben, besloten we onze pijlen te richten op een restaurant dat hoog gesitueerd was, zodat we een fraai uitzicht hadden over het haventje in Spinola Bay. Er was genoeg plek vrij aan de rand, daar waar het uitzicht dus het beste is, maar het bleek niet mogelijk voor ons om daar plaats te nemen, aldus deze ‘gastvrouw’. Dan niet hè. U kunt alleen wel raden dat we principieel naar het naastgelegen restaurantje zijn gegaan. Inderdaad. Het was er aardig vol, maar deze ober verzocht ons juíst om aan de buitenkant plaats te nemen voor de beste spots. Zo zien we het liever. En het geluk was aan onze zijde; er was nog precies één tafeltje voor twee vrij aan de rand. Is dat even mooi meegenomen. Sabine koos als voorgerecht voor Garlic Bread en als hoofdgerecht voor Spareribs, dit onder het genot van een rode wijn. Ikzelf nam als vooraf champignons in knoflooksaus en als hoofdschotel een BBQ-achtige kipspies, aangevuld met rijst en friet. Deze heerlijke maaltijd spoelde ik weg met een lokale pils genaamd Cisk (men spreekt het uit als ‘sjisk’). Het smaakte allemaal zeer goed en logischerwijs hebben we nog rustig nagetafeld. Vervolgens op het gemakje teruggelopen en onderweg een bakje Italiaans ijs genomen. Al verder lopend met de koude lekkernij in de hand kwam ik tot de conclusie dat we wel erg weinig wisselgeld hadden teruggekregen. “Worden we nou gewoon afgezet”?, zei ik tegen Sabine. Die hoorde mij inmiddels al amper meer, want zee stond al voor de vitrine van de ijssalon om verhaal te halen bij de knaap, die gezien zijn bolle gestalte ook niet vies is van een ijsje. Nog voordat ze haar zegje had gedaan, legde die Maltese Billy Turf een muntstuk van 2 Euro op de toonbank. Ik denk dat dat genoeg zegt: hij voelde goed aan dat ie zich bij mijn vrouwtje op glad ijs begaf. Ook al zijn we op vakantie en gaat het in dit geval maar om zo’n klein bedrag, het is het principe dat telt. En zo is het maar net schatje, ik ben trots op jou. Het ijsje smaakte in ieder geval extra goed!

Voor het hotel bij Peppi’s Kiosk namen we nog even plaats om even een laatste drankje te doen. Dit werden uiteindelijk 2 large cappuccino’s (lees Italiaanse koffie in een soepkom) en een glas verse jus d’orange. Dit kostte bij elkaar slechts € 5,60. Daarna keerden we op het gemakje terug naar onze kamer. Hier hebben we nog even TV gekeken naar onder andere een zender die Nederland 3 en België 1 ineen was op de een of andere manier. In ieder geval was Bureau Sport bezig met Erik Dijkstra en Frank Netzovrolijk, welke in het kader stond van de aankomende Tour de France. Interessant dus om even te volgen. Ondanks dat het gaat om ‘die gekke sport met mannen die alleen maar op een fiets zitten’, is de nieuwsgierigheid van Sabine toch groter. Ze keek mee en hoe langer we keken, des te meer vragen er op mij werden afgevuurd. Maar dat vind ik alleen maar leuk hoor. Daarna bijtijds gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag. Uiteraard werden we eerst nog even wakker gehouden door de jonge honden verderop in de gang. Helaas.