Een andere koers gaan varen

Woensdag 8 juli 2015 (dag 8)

Zoals aangekondigd: de wekker om 07:22 uur. Even ontbijten en daarna klaarmaken voor een dagje op het water; we gaan namelijk varen met een ‘Hera Cruise excursie’. In tegenstelling tot zondag was ons vervoer ditmaal niet vroeger, maar tien à vijftien minuten later dan de afgesproken tijd. Met een pendelbusje werden we naar de haven van Sliema gebracht. Inderdaad, voor de oplettende lezer: daar waar de ‘5 minute crossing’ was naar Valletta. Hier werden we vervolgens verwelkomd aan boord van Hera Cruise LTD door de reisboys Nick (uit België) en uiteraard Merijn (duidelijk zijn sidekick). Vandaag varen we, met de klok mee gezien (vanaf Sliema dus) om de drie eilanden van Malta heen. Het is een dagexcursie waarbij we twee (zwem)stops zullen maken. Dit zal geschieden via Valletta (gisteren bezocht), Marsascala (vissersgebied en –industrie) en vissersdorpje Marsaxlokk (staat morgen op het programma) zo langs de ‘Blue Grotto’ bij het plaatsje Zurrieq en de ‘Dingli Cliffs’. Laatstgenoemde zijn hoge kliffen die zich bevinden aan de zeezijde van de gelijknamige gemeente en dit is tevens het hoogste punt van Malta (± 258 meter hoog). Ondertussen vertelde de kapitein ons allerlei nuttige en minder nuttige zaken over waar we voorbij voeren en wat we zagen, buitenom die eindeloze Middellandse Zee natuurlijk. Het minder boeiende gedeelte werd ruimschoots gecompenseerd door de mediterrane zeebries, die heerlijk verkwikkend werkte als remedie tegen de vurige zon. Tegelijkertijd werd er ook een broodje geserveerd met een tonijn-achtige vis, maar dan minder smakelijk. Of “heel vies en goor”, aldus mevrouw Baljeu.

Na ruim anderhalf uur arriveerden we bij onze eerste stop van de dag: ‘Blue Lagoon’ te Comino. Deze lagune is toeristisch gezien zeer, zéér populair, met name vanwege het water dat hier prachtig turkoois kleurt. Het doet een beetje Caribisch aan, voor zover ik kan oordelen welke elementen een dergelijke sfeer uitstraalt. Op deze locatie is onder meer een gedeelte van ‘Troy’ gefilmd. Mensen konden bij belangstelling voor € 12,- twintig minuten knallen op een powerboat. Wij hebben dit niet gedaan, daar het te gortig vonden qua prijs/kwaliteitverhouding alsook de duur van de activiteit. Op hetzelfde moment werd ook direct de lunch gepresenteerd, dus konden we gelijk aanvallen, terwijl de rest zijn reddingsvestje aantrok ter beveiliging van het snelle bootje. Het was een mini lopend buffet met o.a. blokjes kaas, kleine bolletjes, verschillend vleesbeleg (kipfilet, boerenmetworst etc.) pasta (geen Nutella), rijst met tonijn en aardappelen. De vrouw die het serveerde beweerde dat ze uit Nederland kwamen, maar daar geloofde ik niet veel van. Ik heb in het verleden veel ‘erepols’ op thuis en dit smaakte toch echt anders. Wellicht andere bereiding, maar toch. Ze zijn gewoon Maltees, klaar. Daarna kregen we ruim twee uur de gelegenheid om te zwemmen, te snorkelen in het prachtig blauwe water van de Blue Lagoon, of bijvoorbeeld een wandelingetje te maken over het ruwe reliëf van het kleinste van de drie Maltese eilanden. Overigens is het inwoneraantal van Comino welgeteld vier. Blijkbaar woont hier slechts één familie of iets dergelijks. Anyway, met ‘Hera’ meerden we aan op een relatief rustige plek, dat wil zeggen pakweg 250 meter van de massatoerisme vandaan (hier waren we overigens wel door gewaarschuwd door de Numansdorpers). Dat was toch wel fijn. We hebben gelijk een duik genomen in het qua temperatuur heerlijke water. Ook hadden we een snorkel meegekregen, maar dat was niet zo’n succes, aangezien we die na enkele minuten lieten zinken op de zeebodem. Gelukkig was er een alerte snorkelaar die ons het duikgerei weer kon teruggeven. Te water gaan ging met enige moeite door de ietwat gevaarlijke stenenmassa en het genieten in de zee was maar van relatief korte duur: Sabine werd gestoken door een kwal. We zijn gelijk zo’n medische post op gaan zoeken en de jongen hielp haar middels wat azijn. Op de terugweg was er nog een minuscuul valpartijtje op een rots, gelukkig zonder schade. Ook haalden we maar gelijk een stuk meloen voor een euro.
Eenmaal terug op de boot zetten we koers naar Gozo. Ditmaal bemachtigde ik een schaduwrijker plekje op de boot voor mijn dinnetje. Dit tot onvrede van het truttentrio. Dit waren drie zuurpruimpjes van dames die er kennelijk ervan uitgingen dat plaatsen voor een hele dag gereserveerd waren of zo. Nou, niet dus. Niet zo zeuren, ga lekker ergens anders zitten en genieten van je vakantie. We kregen van de Arkemannetjes nog een pen en papier aangereikt, wat een Malta quiz bleek te zijn. Samen hadden Sabine en ik nog best veel goed ingevuld, zo bleek achteraf. Helaas niet foutloos (spijtig genoeg door een leesfout), waardoor een prijsje aan onze neus voorbij ging. Voor de kust van Gozo kregen we vervolgens een zwemstop van een half uur en dus konden we nog even genieten van deze imposante, doch natte omgeving.

Uiteindelijk keerden we hierna terug naar het startpunt van de dag, waardoor we de eilanden rond hebben gevaren. We arriveerden hier rond zessen, een mooie tijdstip al zeg ik het zelf. Alleen nog even een kort tripje met de bus naar het hotel en de cirkel is helemaal rond. Dag schip, tot nooit meer. Niet zozeer omdat het zodanig tegenviel, maar wel vanwege het feit dat het niet dusdanig spectaculair was, dat je (zeker voor deze prijs) deze trip nog een keer zou ondernemen. Het was een leuke ervaring, maar wel eenmalig. Ik zeg altijd: “Zeg nooit nooit”, maar in dit geval zeg ik dus wel ‘nooit’. In het geval van Hera Cruises LTD zeg ik dus áltijd nooit. En nooit altijd. Enfin. Na een lekker sopje in de douche sloegen we op de boulevard weer linksaf voor een happie en een drankie. Na wat heen-en-weer-gewaggel is het ditmaal Paul’s Seabreeze(!) geworden. Sabine koos voor een Bruschetta (herkent u al een patroon?) gevolgd door een ‘Rice Curry’ en ik nam een ‘Aljotta’ (lokale vissoep) in combinatie met een ‘Pasta Tricolore’ (pasta met fetakaas, kip en broccoli). Alles was lekker, maar met name de soep smaakte werkelijk waar hemels. Alsof er een engeltje over je tong piest. Een absolute aanrader. Correctie: een ‘must-try’ indien u zich ooit op Malta weet te bevinden, om welke reden dan ook! Sla dit niet over: een Aljotta. Moge het bij deze duidelijk zijn. Deze maaltijd geschiedde pas na de klok van tien uur, waardoor het nadien al niet bepaald meer vroeg was. Desalniettemin blijft er altijd nog wel tijd over voor, jawel, een cappuccino. Inmiddels is mijn vriendin zodanig intiem met deze Italiaanse koffiebereiding, waardoor er met recht gesproken mag worden van een affaire. Technisch gezien ook weer niet een affaire, want er is niets geheimzinnigs aan; publiekelijk uiten zij elkaars liefde. Hoe dan ook, de pijn van mijn kant is er natuurlijk niet minder op. Ze lijken zo onlosmakelijk verbonden, dat ik er maar één woord voor heb: CappuBieno. En waar deze romance plaatsvindt doet er niet toe, zolang het maar gebeurt. Vanwege de beginnende drang van het verteringsstelsel richting de endeldarm was dichtbij het hotel wenselijk, maar inmiddels ook geheel traditioneel, en dus werd het Peppi’s Kiosk. Ikzelf heb hier een grote milkshake genomen met slagroom. Nu kan het nog, terug in Nederland moeten we logischerwijs de goede voornemens een vervolg geven, wat inhoudt dat we weer op de kilootjes mogen gaan letten. Na een hartstochtelijk afscheid van Cappu & Bieno zijn we op het gemakje ons hotelkamertje weer op gaan zoeken.