Het gehoor is Zouk

Zaterdag 26 oktober (dag 20)
Kuala Lumpur (± 40 km)

Ditmaal om 08:30 uur de wekker, om even te douchen en schoeisel aan te trekken voor een tocht door KL vandaag met als bestemming KLCC. Oftewel het Kuala Lumpur City Centre. Dit is een multifunctioneel gebied waar veel te bezichtigen valt. Echter, alvorens we de hort op gingen, was het natuurlijk essentieel om goed voorbereid te zijn. En dan heb ik het niet over de dagplanning of routebepaling, maar uiteraard een stevig ontbijt. Het betrof een ruim en lekker buffet. Dit – tezamen met een trein die we zouden pakken naar KLCC, maar na twintig minuten wachten doodleuk tenietgedaan werd – zorgde voor een late aankomst ten opzichte van het beoogde tijdsschema (11:30 uur i.p.v. 9:30 uur). Dit bleek echter ruimschoots te laat voor het betreden van de Petronas Twin Towers, allicht dé trekpleister van KL. Daar we deze toch graag zouden bezichtigen, besloten we om de volgende dag terug te komen, maar dan vroeger. Ter vervanging hiervan hebben we door het KLCC park gelopen en hebben we onze persoonlijke ‘sightseetour’ bepaald en vastgesteld. Deze groene, publieke wandelplaats was overigens zeer fraai. Het doet lekker natuurlijk en rustgevend aan, en dat juist in zo’n dynamische en vaak ook hectisch ogende metropool. Ervaar je aan de andere kant van die broedertorens het voorbijrazende en claxonnerende verkeer, aan deze kant ondervind je de sereniteit van dit stadspark. Binnen deze twintig hectare zijn er hardlooproutes en een zwemgelegenheid en een speeltuin, waar veel kinderen luchthartig hun vrije tijd kunnen besteden. Bovendien zijn er veel zitgelegenheden, geschikt voor business of uiteraard puur om ter verkoeling te genieten van al het natuurlijke schoon om je heen. Alvorens we onze zelfgeconstrueerde schema een vervolg gaven, besloten we eerst een bezoekje te brengen aan het Malaysia Tourism Centre voor onze verdere reis noordwaarts in Maleisië na KL. Wellicht handig, dachten we. We hadden een bepaald idee voor ogen en de dienstdoende mevrouw was daarbij voldoende behulpzaam en deelde ons mee dat het allemaal mogelijk was. Ook weer meegenomen.

Toen we dat eenmaal geregeld hadden, pakten we een trein (ditmaal wel keurig op tijd) naar een contrei nabij Chinatown, waar een aantal belangwekkende bezienswaardigheden geconcentreerd is. In eerste instantie betrof dit de Sultan Abdul Samad Building. Dit riante gebouw is in historisch opzicht van grote waarde. Zo is hier de onafhankelijkheidsverklaring van Maleisië ondertekend. Vanuit een aanschouwelijk oogpunt is het een gewichtige landmark in KL, met drie koperen koepels en een 40 meter hoge klokkentoren. Een fraai bouwwerk en een (kleine) lust voor het gezichtsvermogen. Indien je met je rug naar dit gebouw staat, tref je voor je een gebied van 8,2 hectare dat de naam ‘Dataran Merdeka’ draagt. Dit is een plein met aangrenzend een veld waar ook belangrijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden, gerelateerd aan het eerder genoemde. Hier bevindt zich tevens een vlaggenstok van zo’n 100 meter, klaarblijkelijk de hoogste vlaggenstok ter wereld. Tijdens ons bezoek was er op het open veld een voetbaltoernooi gaande voor de jeugd. Dan is het natuurlijk mooi om kort te kijken of wij – à la Jan Boskamp en Johan Steen Olsen – nog de Maleisische Messi konden ontdekken. Echter, het bleek al snel dat er tussen het amateuristische plezier weinig talent of potentie te detecteren viel en dus besloten we om te vervolgen naar het volgende facet van de middag. Dit had het lokale textielmuseum kunnen zijn. Qua tijd zeker haalbaar en ook nog eens op de route. Desalniettemin klinkt het nogal ‘stoffig’ en is er ook een textielmuseum in Tilburg die we zouden kunnen bezoeken. Mitsgaders, cultuur snuiven kan ook overdreven worden en er moeten ergens grenzen gesteld worden. Dat ik het überhaupt aandacht geef in deze persoonlijke uiteenzetting is in principe al kolderiek. Enfin, snel door naar iets wat wel de intentie was, namelijk Central Market. Leuk om eventjes doorheen te lopen, daar er ambachtelijk werk wordt verricht en souvenirs verkocht worden. Daarna door naar het laatste beoogde van de middag en dat is Petaling Street. Dit is een drukke, in Chinatown gelegen straat waar van alles wordt verpatst. Denk hierbij aan met name schoenen, kleding, sieraden, stoffen en uiteraard allerlei elektronicagerelateerde producten en denk met name ook aan afdingen, wat hier zeer gebruikelijk is. Sander en ik hebben in één van de vele toko’s internet geregeld voor de komende tijd in Maleisië. Comfortabel om ook iets op te kunnen zoeken als je geen gebruik kan maken van WiFi. Hebben we toch iets gekocht en het is nog zinvol ook!

Rond 15:00 uur zijn we teruggegaan naar het hotel voor een verfrissende duik in het opvallend rustige zwembad. Vervolgens eventjes gedoucht en mezelf extra nuttig gemaakt door een ‘zelfstandig’ wasje te doen in het ligbad. Daarna was vanzelfsprekend de tijd aangebroken om weer eens op culinaire ontdekking te gaan. Ditmaal besloten we om het Japanse restaurant van het hotel aan te pakken. Dit was een buffet en bevond zich op de tiende verdieping. De keuze was zeer ruim en – zeker voor mij als sushiondeskundige – was het in eerste instantie toch maar even letterlijk ‘aftasten’. Normaliter is het lang niet zo in alle gevallen, maar wat dit betreft ben ik wel een echte Zeeuw: met vis is niks mis. Geen gezeur over zielig, stank of vieze smaak, maar gewoon opeten. Lekker is het, en bovendien ook nog eens gezond, want het gezegd luidt niet voor niets ‘zo gezond als een vis’. Het was al met al een heerlijke proeverij, waarbij het een beetje van alles wat uittesten was. Een visje uitgooien dus. Met name de gevulde mosselen (met gesmolten kaas en een tomaatachtig sausje) ging erin als zoete koek. Ik voelde me dus niet als een vis op het droge, maar als een vis in het water. En omdat het zo keurig smaakte, viste ik gelukkig niet achter het net. Als het dan kwalitatief zo lekker is, dan zal het wel aan de prijzige kant zijn, zul je snel geneigd zijn. Het is één van de twee. Maar nee, het was mossel noch vis. De vis werd letterlijk en figuurlijk niet duur betaald, daar we wederom maar de helft moesten betalen vanwege de ‘constructiehinder’, voor zover daar sprake van was. Oké, genoeg met de woordspelingen. Dit doe ik natuurlijk ook om het jullie als geïnteresseerde lezer wat boeiender te maken. Het kan niet altijd kaviaar zijn, maar in dit geval probeer ik jullie toch het neusje van de zalm voor te schotelen. In ieder geval – voordat ik écht visserslatijn begin te praten – het bolle buikje werd tot zijn maximale capaciteit benut en dat nog met een financiële meevaller ook.

Aansluitend hebben we de Monkey B@r opgezocht (een met tijgerprint uitgedoste pub), dat zich op dezelfde verdieping bevindt en hebben we de wedstrijd Manchester United – Stoke City aanschouwd met een gretige Crouch en impressieve Arnautovic aan de kant van de bezoekers (beiden scoorden trouwens ook). Allemaal wel leuk een aardig, maar waar de uitploeg niet over beschikt is Robin van Persie. Mede door een doelpunt en een assist van hem wonnen de Mancunians met 3-2 in een aantrekkelijke wedstrijd. Dit schouwspel bekeken wij onder het genot van een paar Carlsbergjes (weer een ander soort bier). Immers, een vis moet zwemmen. Vrijwel direct na het laatste fluitsignaal vertrokken ook wij naar onze ‘kleedkamers’ om te prepareren voor avondvertier. Niet veel later verplaatsten we ons naar Club Zouk, een uitgaansgelegenheid een stuk verderop in de stad. Het was een mooie en gezellige tent met twee redelijk grote zalen. Echter, het was Halloween thema en iedereen was bloederig verkleed en daar hadden wij niet bepaald op ingespeeld natuurlijk. Op zich ook geen ramp verder hoor, ware het niet dat niet het grootste minpunt van de avond was. Dit betrof de volume, met name in de grootste zaal. Deze stond zo hard, dat als je je nergens aan vasthield, je automatisch weg stuiterde alsof je een drilboor in je handen had. Normaal hoor je mij niet zo snel piepen over dit, maar wat een hoge piep kreeg ik op een gegeven moment in mijn oren, buitengewoon! Gelukkig ondervond Sander hetzelfde en we besloten om even naar buiten te gaan. We liepen verder de straat af tot we een leuk barretje troffen waar we de tweede helft van Barça – Real gingen kijken (uiteraard een zege voor de beste ploeg). Daarna besloten we terug te gaan en hebben we het nog wel een tijdje volgehouden in Zouk. Dit kwam vrijwel volledig op conto van de muziek zelf, die meer dan prima was. Maar die geluidssterkte was gewoonweg niet te ‘harden’ en dus moesten we min of meer noodgedwongen eerder dan gepland de club verlaten, uit respect voor onze oren. Jammer, want is natuurlijk helemaal niet nodig zo’n negatief aspect, maar niets aan te veranderen.