Op z’n eind lopen

Zondag 17 november (dag 42)
Bangkok (± 30 km)

Tegen elf uur kregen we een wake up call. Huh? Oh ja, natuurlijk. Dat is het tijdstip waarop onze pakken zouden worden bezorgd. Dit werd hoogstpersoonlijk ondernomen door dezelfde man, dus dat is wel netjes afgehandeld. Sander ging er beneden om, maar de man kwam mee naar boven omdat hij ons eindoordeel graag wilde horen, terwijl we het pasten. Het zag er piekfijn uit, dus hebben we hem bedankt voor de bewezen diensten. En hij ons voor het geld (al zei hij dat natuurlijk niet letterlijk). Hij had nog geen twee stappen gezet buiten onze kamerdeur of Sander en ik lagen alweer plat. We waren namelijk behoorlijk brak van de vorige avond. Toch nog maar weer even weggedommeld. Vervolgens werd ik wakker rond twee uur en het eerste wat in me opkwam was: ‘Damn, dit is alweer de laatste dag gewoon van onze reis van anderhalve maand’. Daar moeten we toch nog maar even het beste van maken, in plaats van deze te verbruiken op je hotelkamerbed. Even een frisse douche genomen, om vervolgens nog maar even iets te gaan ondernemen. De Jatujak Market (in de volksmond alsook luie toeristenmond JJ Market genoemd) is schijnbaar de grootste weekendmarkt ter wereld, met circa 15.000 stalletjes. Het is dus immens groot en overal zijn allemaal van die smalle tussenpaadjes. Dit is niet altijd even praktisch in verband met het ‘tweerichtingsverkeer’, maar het heeft ook wel z’n charme vind ik. Allereerst hebben we even een goede Pad Thai gescoord (voor omgerekend nog geen € 3,50 in totaal). Daarna hebben we op het gemakje rondgestruind en hier en daar rondgekeken naar wat er zoal werd aangeboden overal. Of beter gezegd: wat niet. Naast het gebruikelijke kon er bijvoorbeeld ook kunst en antiek of levende dieren worden aangeschaft. Ik legde mij een minder extravagant persoonlijk doel op, namelijk een nette zwarte riem scoren die matcht bij mijn nieuwe pak. Op een markt met zo ontiegelijk veel kraampjes is dit uiteraard gelukt.

Rond 18:00 uur was het wel zo’n beetje over (het werd uiteraard ook weer ineens donker) en keerden we terug naar Samsen Road (of Thanon in Thai). Onderweg in de tuk-tuk drong dan toch echt het besef door bij zowel Sander als mij; het einde naderde van deze geweldige reis. Dit gaf ons wel gelijk de gelegenheid om alvast heel wat mooie herinneringen op te halen van de afgelopen weken. We hadden immers genoeg moois meegemaakt. Bovendien kwamen we tot de conclusie dat alles ook vrijwel vlekkeloos is verlopen met betrekking tot ziek zijn, of spullen die gejat kunnen worden. Dit moest natuurlijk wel even afgeklopt worden, want we waren nog niet thuis. Bij het hotel even de spullen gedropt die van de markt waren meegenomen om vervolgens even te gaan kijken bij een grootschalig nationaal feest (Loi Krathong) dat die avond vlakbij plaatsvond. Dit gebeurt tijdens volle maan en verzamelen blijkbaar alle Thaitjes zich bij de oevers van kanalen, rivieren en dergelijke om daar een ‘Khom Loi’ (een verijdelde lampion) los te laten in de lucht. Ik speculeer dat het ongetwijfeld met geluk te maken heeft. Voor hen een grote happening, voor ons niet zo heel erg spectaculair verder. Al moet ik wel zeggen dat die duizenden vliegende, verlichte kaarslantaarns in de atmosfeer wel een feeëriek beeld oplevert. Nog even een kort rondje gelopen, om daarna in de richting van het hotel nog even wat te nuttigen. Een pitabroodje met gebakken kip en frietjes erbij. Dit ging er goed in moet ik zeggen. Vervolgens kwamen we weer terug op de kamer. Nog even een douche nemen, zodat we fris en fruitig het vliegtuig in kunnen stappen dadelijk. En toen kwam de grote opdracht: alles inpakken. Je weet van tevoren dat dit proppen geblazen wordt, maar al met al viel het redelijk mee. Ik besloot gewoon enkele kledingstukken achter te laten, die toch al op de een of andere manier half gesneuveld waren. Dit creëerde de nodige ruimte die ik onder meer nodig had om mijn pak mee te kunnen nemen. Zo lossen we dat op, slachtofferen die handel. Tegelijkertijd konden we ook al onze spullen even controleren. En toen bleek dat we toch beter ons moffeltje in de tuk-tuk hadden kunnen houden; Sander zijn horloge en zonnebril waren ‘ineens’ foetsie. We zijn nog nagegaan waar het had kunnen gebeuren, maar dit kan op teveel momenten geweest zijn (hotel, vliegveld, etc.). Het was ook te mooi om waard te zijn dat er niets desastreus zou gebeuren. Uiteraard blijft het zeer vervelend voor van As, die toch kostbare bezittingen is kwijtgeraakt.