Een slippertje! Wie zijn billen brandt...

Vrijdag 8 november (dag 33)
Koh Lanta (± te verwaarlozen km)

Ik ontwaakte rond negen uur op een nogal onstuimige wijze van de rest die op het punt stonden te gaan ontbijten. Ik draaide me liever nog even om, althans dat is wat mijn lichaam mij smeekte. Desalniettemin besloot ik om mezelf niet veel later ook maar naar de ontbijttafel te begeven, met in het achterhoofd dat het ontbijt maar tot 10:00 uur geserveerd wordt. Plotsklaps een onverwachts helder momentje, denk ik. Ik verplaats me naar beneden, maar rustig aanschuiven zat er niet in. Drie paar ogen staarden me aan en de manier waarop voelde niet bepaald hartverwarmend aan. En die intuïtie bleek gerechtvaardigd, want ik mocht in alle kleuren en geuren aanhoren wat voor afkeurenswaardige nachtvertoningen ik had ondernomen. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. Na dit, voor mijn gevoel, ellenlange ontbijt nog even terug naar boven gegaan om wat extra rustminuten te pakken op het bed. Met name ook omdat het weer niet zodanig aangenaam was. Uiteindelijk zijn we er na twaalven toch maar uitgekomen. Op naar de 7-11 voor wat proviand, de onbetwistbare tosti’s en… slippers natuurlijk! Het zijn grandioze ‘Gambols’ geworden. Op de terugweg meteen een en ander (ferry, minivan) geregeld voor de trip morgenmiddag naar Phuket, zodat we de gehele ochtend nog vrij zouden hebben om innig afscheid te kunnen nemen van de Kalandjes.

Inmiddels was de lucht opengetrokken, wat uiteraard aanleiding was om maar even wat strandminuten te pakken en te relaxen in zon en zee. Met name in het water was het heerlijk vertoeven en we hebben daar ook lang in gelegen, maar daar kwam na verloop van tijd abrupt een einde aan: om ons heen vond er een uiterst curieus verschijnsel plaats, namelijk vliegende vissen! Sander merkte het als eerste op en dat nam ik in eerste instantie niet al te serieus op, maar warempel, ik zag het daarna ook gebeuren. Dit bizarre tafereeltje was voor ons in ieder geval reden genoeg om het wateruitgestrektheid te verlaten. Toen hebben we nog maar een tijdje gezond, wat natuurlijk lekker is maar niet per se gezond. Wij vonden het echter niet zonde dat we zonden en bovendien gaf het mij de gelegenheid bepaalde zonden te overzien. Zodoende. Daarna weer naar de kamers gekeerd om te douchen en verkleden, om vervolgens een ander eettentje te zoeken. Geïnspireerd door de lekkere tzatzikisaus van gisteren, waren in eerste instantie de pijlen gericht op een Griek die we op Trip Advisor hadden opgezocht, maar deze bleek te ver weg. Hierdoor werd het ‘Galaxy’, een restaurantje die Anne had gespot tijdens onze scootertrip gisteren. Die was mij ontgaan, maar dat zal ongetwijfeld komen door het feit dat wij te druk bezig waren met haantjesgedrag, toch Anne? Hoe dan ook, het was een gezellige toko met een, wat later bleek, Nederlandse eigenaar. Iedereen met een achternaam van twee lettergrepen besloot om een Massaman te nemen, maar ik bestelde 210 gram wegende rib-eye steak. Ik had gewoon even de behoefte om tekeer te gaan, zoals een carnivoor op zijn prooi. Met het verschil dat ik het niet hoefde te vangen en het voor me werd geserveerd op een bord, natuurlijk. Het was een goede lap vlees en hij smaakte ook zeer goed daarom, jammie! Daarna nog lekker lang nagetafeld en op de terugweg ons af laten zetten bij de 7-11 om nog even wat chips en bier te halen voor op de kamer. Hier hebben we nog een tijd lang gechilld en gefilosofeerd over allerlei fundamentele levenskwesties, met als belangrijkste onderwerp: (lekker) eten. Hoe kan het ook anders.