Zo oud als de weg naar Mdina

Vrijdag 3 juli 2015 (dag 3)

Om 07:44 uur gaat de wekker. Eerst even rustig wakker worden, om ons daarna naar de zesde verdieping te begeven voor een standaard ontbijtje. Nogmaals: het is acceptabel voor een ontbijt, maar wat ben ik dolblij dat we niet all inclusive gebonden zijn aan het middag- en avondeten hierzo. Ten eerste is dat helemaal niet zo leuk en gezellig als andere restaurantjes op de boulevard opzoeken en ten tweede is het in dit geval ook helemaal niet zo bijzonder en totaal niet gevarieerd. Onder het genot van een zelfde glas melk en geroosterd boterhammetje bespreken we onze dagprogramma. We gaan namelijk de steden Mdina en Rabat bezoeken. De eerste plaats is de oude hoofdstad van Malta en ligt centraal op het eiland en de tweede is hier vlakbij gelegen. Dit wilden we bezoeken per bus en dus vroegen we aan de receptie hoe en wat. De vrouw achter de toonbank meldde ons dat we de bushalte moesten pakken aan de kant van het hotel en dan rechtsaf (richting Sliema dus). Maar die richting op bleek dus aan de overkant van de weg te zijn. Volgens de tijden bij de bushalte was er nog voldoende tijd om even binnen te wippen bij de supermarkt voor een twee liter fles water voor een Eurootje. We werden buiten nog wel even opgeschrikt door een bouwongevalletje, daar iemand een hele plateau met stenen uit de lucht liet mieteren. Gelukkig kwam men daar met de schrik vrij. Daarna wachtten we rustig bij de bushalte, maar beloonde ik mijn nieuwsgierigheid door even aan de overkant van de weg te gaan kijken naar die bestemmingen en tijden. Bleek dat we alsnog die moesten hebben. Al met al dus de goede bus te pakken, al kwam die wel vijftien minuten later dan gepland. Op Malta nemen ze het dus niet zo heel nauw met dergelijke tijden. Dit mag echter de pret allemaal niet drukken. We zijn op de goede weg. Nabij het ziekenhuis van Malta zorgde een verkeersincidentje (iemand had heel snugger op de hoek van een kruispunt geparkeerd, waardoor onze buschauffeur de draai niet kon maken) voor een oponthoud van tien minuten, maar dit mocht niet deren. Na ruim een uur in de bus inclusief airco gezeten te hebben, arriveerden we in Mdina.

We stapten uit de bus en troffen gelijk een plattegrond aan. Zo’n tien meter verderop stond een toeristisch treintje met de chauffeur leunend tegen het voorstel. We wilden hem vragen waar het nou het handigste was om dit ommuurde stadje te betreden. Vol enthousiasme, overgave en waarschijnlijk ook deels met trots vertelde hij ons onder meer welke route we het beste konden nemen. Mdina is namelijk te bereiken via twee poorten. De vriendelijke meneer tipte ons om via de ‘Greek’s Gate’ te gaan in plaats van die andere waar het gros van de mensen doorheen gaat. Achteraf gezien was dit sowieso de beste keus voor mij. Ten eerste omdat de Greek’s Gate de linker ingang was van de twee en ten tweede omdat de naam van die andere poort niet bepaald uitnodigend was: ‘Vilhena’s Gate’. Zelfs hier, ver weg van de Randstad, bespeur ik stiekem enige rivaliteit. In ieder geval heel erg gastvrij van de treinmachinist om dit te vermelden aan ons en ik moet eerlijk bekennen dat het gedrag van de lokale bevolking van Malta jegens toeristen zeer sociaal en vooral ook joviaal is. Heel anders zijn die nekhijgers in bepaalde andere delen van de wereld die je allerlei prullaria of andere producten en/of diensten willen aansmeren tegen belachelijke prijzen en je ‘my friend’ noemen totdat je duidelijk aangeeft niet geïnteresseerd te zijn, waarna ze je gelijk de huid volschelden in hun moedertaaltje. Bij dezen dus een schouderklopje voor de Maltezers. De besloten, zelfstandige gemeente is relatief klein (± 400 inwoners) en auto’s zijn hier niet toegestaan (m.u.v. bestemmingsverkeer uiteraard). Het is leuk om even door deze pittoreske straatjes met barokinvloeden te lopen, zeker als je wordt geleid door gids Sabine. Klaarblijkelijk is de drang om in toeristisch opzicht het voortouw te nemen bij een rondwandeling een familietrekje heb ik mij laten vertellen. Haar oudste broer deed dit normaliter en dus heeft ze deze gewoonte niet van een vreemde overgenomen. Onder leiding van haar hebben we dus gezellig even rondgestruind, gebouwtjes bekeken, fotootjes gemaakt en souvenirwinkeltjes binnengetreden – u kent het vast wel. Vooral de ambachtelijke, lokaal vervaardigde glazen beelden met verschillende tinten van een bepaalde kleur in elkaar overvloeiend waren erg fraai en een lust voor het oog. Zou er iets tussen zitten wat een mooi plekje in de kast verdient? Uiteindelijk hebben we onze wandeling van zo’n anderhalf uur afgesloten bij Fontanella Tea Garden onder het genot van een glas lekker verse jus d’orange en een lekker broodje. Sabine nam een sandwich met salami en ei en ik ging voor de ‘baguette piccalilly’, wat me tevens gelijk herinnerde aan deze gekruide zure saus die mijn vader altijd nam bij zijn zelf gesneden, vers gebakken friet. De borden waarop onze lunchgerechten werden geserveerd waren bedekt met salade en naturel chips. Mjammie!

Onze weg daarna vervolgd naar de andere kant van het busstation, namelijk richting Rabat. We slenterden door de straten van deze vestingstad en inmiddels stond de zon ongeveer op zijn hoogtepunt, waardoor het snikheet was. Zo hebben we nog even een blik geworpen op St. Paul’s Church en wat leuke winkeltjes, zoals Parrucan Confectionary, waar je versgebakken koekjes etc. kon kopen. Echter, daarna was de koek wel op, figuurlijk gezien dan. Het energielevel was zodanig gedaald alsook de trek om nog wat meer cultuur te snuiven. Zo hebben we onder meer de catacomben van de kerk niet aangedaan, maar we kunnen toch mooi Rabat van ons lijstje afstrepen!
Terug bij de bushalte misten we op een haar na de 203, waardoor we dus veroordeeld waren tot een klein half uurtje langer wachten. Eenmaal in de bus was het voor mij een mooie gelegenheid om up-to-date te geraken met het dagboek en onze reisleidster had natuurlijk een zware taak op haar genomen vandaag, waardoor ze de gehele terugweg heeft lopen tukken. In Sliema zelf nog even gechilld bij Peppi’s kiosk, inmiddels al aan het uitgroeien tot ‘stamterras’. Hier kon ik even orde op zaken stellen met betrekking tot het invullen van mijn Tour de France sportpoule. Aansluitend hebben we een logische douchesessie gehad om ons vervolgens op te maken (Sabine zelfs letterlijk) voor het avondeten en eventueel verder vertier.

Eigenlijk was het voor ons niet echt een grote verrassing dat het ‘Paul’s Seabreeze’ werd, aangezien we hier gisteren al een drankje hadden gedaan en we het daar gezellig vonden. Bovendien waren de prijzen op de menukaart zeer schappelijk en het bevindt zich tevens op een acceptabele loopafstand van ons hotel. We namen plaatsen maar konden gelijk weer opstaan om met de vriendelijke serveerster mee te lopen om te kijken of we eventueel interesse hadden in de vis van de dag. Deze waren die dag vers gevangen en lagen geëxposeerd in een gekoelde vitrine. Het waren enkele verschillende, maar qua naam herkende ik eerlijk gezegd alleen de ‘sea bass’, oftewel zeebaars. De overige namen van de lokale, geschubde dieren zeiden zowel Sabine als mij helemaal niets (ik weet zelfs niet meer wat ze zei) en de laatste die ze aanwees kon ze zelf niet eens opnoemen. En hoewel ik toch altijd wel benieuwd ben naar plaatselijk voedsel, gaven we toch maar aan iets van het menu te nemen. Het voorgerecht werd uiteindelijk een garnalencocktail en deze was wel OK. De verhouding qua garnalen en salade was mij te onevenwichtig, er ontbrak wat mij betreft een lekker (cocktail)sausje aan en uiteraard waren ze niet zo lekker als moeders vers gepelde Hollandse. Het hoofdgerecht was pasta gerelateerd en werd voor Sabine een ‘Penne Carbonara’ en voor mij een ‘Penne al Salmone’. Beide was zeer lekker en vooral het bord van Sabine was erg goed gevuld. Daarna hebben we, zoals gebruikelijk, nagetafeld onder chille weersomstandigheden en een fijne, rustieke ambiance. Ondertussen kwamen we tot de conclusie dat de dagactiviteit er onbewust aardig had ingehakt, waardoor we om een redelijk een tijd terugkeerden naar het hotel. Al wandelende besefte we ook dat we al aardig wat foto’s hadden gemaakt, maar nog geen enkele met ons er beide op. En dus ‘belaagden’ we enkele voorbijgangers met de vraag of ze ons wilde kieken. Eenmaal terug op de kamer kreeg Sabine een flinke hoofdpijn en hebben we na kort het nieuws en wederom Bureau Sport gekeken te hebben het lichtje uitgedaan. Geen wekker morgen, dat idee is ook wel fijn.