De Wat watte?

Woensdag 9 oktober (dag 3)
Bangkok (± 25 km)

De intentie was om 09:00 uur op te staan, maar gezien de nachtelijke
taferelen is het wellicht begrijpelijk dat dit uiteraard ietwat uitgesteld werd. Uiteindelijk zijn we er rond de klok van elf uur uitgegaan, wat overigens nog steeds geen ultieme nachtrust is natuurlijk. Na beide gedoucht, aangekleed en opgefrist hebben, zijn we rond het middaguur op pad gegaan om BKK eens beter te leren kennen. Wat gaan we vandaag eens doen? Juist, precies zoals ik het formuleer: Wat. Dit is namelijk het Thaise woord voor tempel en het is goed voor mij als Oosters cultuurgroentje om ‘wat’ cultuur te snuiven en indrukken op te doen bij Boeddhistische heiligdommen. Vanaf het hotel hielden we een tuktuk aan, je weet wel, het meest gangbare openbaar vervoersmiddel van (o.a.) Bangkok. Het is een relatief smal karretje en de naam is gebaseerd op het geluid die de motor maakt (toek-toek). Het is sowieso wel een leuke ervaring om hiermee te stad te verkennen en een bijkomend voordeel is dat het makkelijk tussen de auto’s en taxi’s door kan zigzaggen. En aangezien ze toch vaak de verkeersregels aan hun laars lappen, gooien ze zich overal brutaal voor en dit kan je op zich wel redelijk wat tijd besparen. Bovendien hoeft het niet veel te kosten, voor de echte Zuunige Zeeuwen onder ons: probeer zoveel mogelijk af te dingen. Maar Sander en ik, soms overkomend als de nouveau riche, hadden niet altijd zin om hierin tot het uiterste te gaan onder het motto van: ‘Ach, we stimuleren tenminste de lokale economie weer’! Onze eerste bestemming was de Wat Pho, oftewel de tempel van de liggende Boeddha. Dit is de oudste, grootste en tevens meest bekende tempel van Thailand. Maar helaas, bad timing, want we arriveerden op het moment dat het bidtijd was en dit is niet een erg geschikt moment om als bezoeker rond te lopen. Dus werden eerst naar een andere plek gebracht, om later terug te komen, zo werd beloofd. Sterker nog, de tuktukchauff wilde ons zelfs de hele dag rondrijden, zo dat is nog eens service! Dus bezochten we eerst de Wat Intharawihan (Boeddha van ±32 meter), wat ook zeker de moeite waard was.

Na een half uurtje rond te hebben gewandeld, keerden we weer terug naar de tuktuk. We zouden weer terug rijden naar o.a. de Wat Pho (liggende Boeddha), Wat Phra Kaew en Grand Palace (het is een groot complex met veel tempels binnen deze muren). Echter, toen kwam de aap uit de mouw natuurlijk, waarom de hele rit slechts ฿ 20 kostte: we moesten ‘eventjes stoppen’ bij enkele pakkenzaken en ook een juwelier, waar we niets hoefden te kopen als we niet wilden, maar ‘please go inside and walk around for about ten minutes’. Waarna we als twee sierlijke kippetjes door een tiental overhitsige hanen besprongen werden of we iets wilden kopen, ‘my friend’. De chauff ging ondertussen even in het steegje ernaast ‘naar het toilet’, oftewel zijn commissie ophalen, omdat hij ons daarheen had gebracht. Nou, na een vlug rondje koekeloeren weer naar buiten gegaan, omdat we graag naar het tempelcomplex wilden. Kregen we nog de vraag of we iets gekocht hadden, omdat dat natuurlijk nog meer voor meneer zou opleveren. Zo gaat dat dus bij die lui. We zouden nog één laatste stop maken bij een kleermakerij. Ook hier was het niet anders, behalve het feit dat we tijdens het doorbladeren van de catalogussen een biertje van het huis kregen. Ondertussen informeren of we geïnteresseerd waren in een overhemd, winterjas, of een op maat gemaakt pak. En toen kregen we er nog één. Bovendien waren ze erg overtuigend bezig en heb ik me laten verleiden om een afgemeten zwart overhemd te kopen, voor omgerekend ruim twee tientjes. Niets mis mee dus. Sander deed nog een stapje extra, door er 2 aan te schaffen – met lange en korte mouwen – aangevuld door een winterjas. Ze zouden het custom made maken en de overhemden volgende ochtend in het hotel afleveren. Afwachten of ze dat doen, we hadden in ieder geval een bewijs van aankoop. Tot grote vreugde van chauffie natuurlijk, die zag de Baht-tekens al in z’n ogen. Enfin, eindelijk de reis vervolgd naar de plek waar we een uur of 3 geleden al heen wilden. En ik moet zeggen, het was de moeite waard: prachtige tempels en gebouwen, redelijk geconcentreerd. De foto’s spreken dan ook voor zich. Na een ruim uur rondgelopen te hebben, hadden we alles wel bezichtigd en hadden we ons vizier gezet op een Tourist Information Centre, om daar informatie in te winnen (verrassend), maar ook gelijk om een en ander te plannen voor onze verdere trip noord- en zuidwaarts in Thailand. We kwamen uiteindelijk terecht bij een toko gerund door Dave, en Dave was zeer behulpzaam en hielp ons met een planning voor de komende anderhalve week, plus laatste week. Dit laatste kwam omdat we na Bangkok naar Chiang Mai (stad in het noorden) wilden met de nachttrein, maar die bleek onder constructie. Dus moesten we de route wijzigen en was het meest praktische om dit op te schuiven naar het einde van onze trip, vandaar. En Dave had voor elke stap (accommodatie, vervoer, excursies) vouchers en dit zag er op zich keurig uit. In hoeverre het gaat werken is toch enigszins afwachten natuurlijk, maar we hadden beide goede hoop.

Inmiddels was de avond al gevallen en gingen we terug naar het hotel om even bij te komen van alle culturele impressies zo op deze dag ;). Na de klok van 8 pm begonnen de magen toch wel erg te borrelen en wilden we een hapje gaan eten. Wellicht ook wel verstanding, aangezien we tot de conclusie kwamen dat we nog helemaal geen hap op hadden vandaag! We wilden na de eerste tempels een hapje gaan eten, maar door onze dollemansritten door de straten van Bangkok is dit helemaal in de vergetelheid geraakt. Nou, kom maar op met dat Thaise eten dus! We hoefden gelukkig niet lang te zoeken, want pal naast het hotel was al een restaurantje dat er heel degelijk uit zag, met gerechten voor een goede prijs. Naar binnen en aanschuiven maar. We kozen beide voor een red curry met rijst, voorafgegaan door een garlic bread als appetizer en aangevuld met een pot Singha (0,64 liter, tja die maten zijn onnavolgbaar). Na dit aangename diner wilden we nog wel even wat aan ontspanning doen. Dus besloten we een potje te gaan poolen. Ik was met 3-1 te sterk voor Sander, maar dat zal de meesten van jullie niet verwonderen natuurlijk. Aansluitend daarop besloten we een terrasje te pakken op, hoe kan het ook anders, Khao San Road. Hier heb ik twee biertjes genuttigd, wat op zich niet bijzonder is, maar opvallend is wel dat ik ondertussen al vier verschillende soorten bier in mijn mik had zitten (Leo – Singha – Chang – San Miguel). Het riskante hieraan is dat dit meestal geen goede combinatie is, verschillende door elkaar. Maar goed, het viel niet verkeerd ofzo, dus niets aan het handje. Eenmaal genietend van alle capriolen en bedrijvigheid op de straten, troffen we weer het zelfde ventje met die rozen. En tja, dan zit er natuurlijk maar één ding op: revanche! We deden wederom best of five en Sander heeft het op camera vastgelegd. 1-0 voor mij, 1-1, 1-2 voor hem, 2-2…. En toen de beslissende: BAM! Paper beats Rock! Gewonnen! Het mooie is dat je het ventje duidelijk zichtbaar ziet balen. Wellicht omdat hij niet graag verliest, maar ook omdat hij nu niets verkoopt.. Maar goed, ik ben natuurlijk een jongen met het hart op de juiste plaats en deelde het knulletje mee dat ik zijn roos niet hoefde te hebben, dat hij hem mocht houden voor de volgende. Maar dat was geen optie voor meneer, wat ik overigens wel respecteer. Verlies is verlies, dat moet je ook als een echte man (in spe) opnemen. Ik moest en zou de roos accepteren. Nadat wederom mijn beleefde aanbod werd afgewezen, zei ik tegen hem dat hij een schone jongedame moest opzoeken op het terras, waar hij de roos aan moest overhandigen. En als een echte charmeur en casanova voerde hij die taak uit en de dames aan het tafeltje knikte vriendelijk terug. Toch maar mooi meegenomen! Mede hierdoor zat de sfeer er uiteraard goed in en waren deze twee knapen wel benieuwd naar het nachtleven in deze straat, dus zijn we een ondergrondse toko ingedoken om even wat dansmoves te maken. De eerste toko was allesbehalve druk, maar de muziek was zeer aangenaam, dus vermaakten we ons wel een tijdje. Dat geldt overigens niet voor de perikelen die zich afspeelden in de WC: tijdens het handen wassen werd mijn nek even heen-en-weer gekraakt door zo’n knaap die blijkbaar die taak had daar. Gelukkig op dat moment hoorde ik achteraf, want bij Sander werd dat uitgevoerd tijdens het ledigen van zijn derde beentje. Ik – en ik weet ook van enkele andere personen wiens namen ik niet zal noemen – kan me heel goed indenken dat de plassessie abrupt over is, Sander! Na een tijdje was het zo goed als over in deze tent en besloten we te verkassen naar de volgende, waar het nog aardig gezellig is geworden…