Als de maan vol is, schijnt ze overal

Zaterdag 19 oktober (dag 13)
Koh Phangan (± 15 km)

De voortekenen voor vanavond zijn op zijn minst dubieus; rond tien uur ontwaakten wij en troffen veel bewolking en regen aan buiten. Hierbij viel gelijk het middagje chillen aan het zwembad letterlijk in het water. Bovendien waren we net te laat voor het ontbijt bij het resort, dus besloten we om ons op het gemakje richting de 7eleven te begeven – dé supermarkt van onder meer Thailand – om proviand in te slaan. Het prachtige aan deze winkelketen is dat ze nagenoeg op elke hoek van elke straat te vinden zijn, 24-7 geopend zijn (in tegenstelling tot de naam doet vermoeden) én voorzien zijn van heerlijke tosti’s, die ze à la minute in de winkel voor je prepareren. Een geniaal concept, al zeg ik het zelf. AH, Lidl, Em-té, Jumbo, Spar, Agrimarkt, Aldi of wie dan ook: trek hier je lering uit. Na heerlijk tussen de chipsschappen te hebben gesmikkeld, zijn we met boodschappen en al teruggelopen. Het weer was helaas nog onveranderd gebleven, waardoor we in de lobby gelounged hebben onder het genot van wat literatuur (Sander pakte er een VI’tje bij en ik ging verder in Ik, Zlatan).

’s Avonds wederom een hapje gegeten in het restaurant van Morning Star en daarna hebben we twee biertjes per persoon gedaan op onze kingsize bedden en geconverseerd over de mooie dingen des levens onder het genot van een muziekje. En we hebben ons ondertussen uiteraard gereedgemaakt voor hét grote vraagteken van de vakantie: de Full Moon Party. We hadden geregeld dat we vanaf ons resort werden opgehaald en teruggebracht en dat eerste was om 23:00 uur. Tot grote vreugde bleek dat de weergoden met ons waren, daar het eindelijk gestopt was met regenen. Een half uurtje later arriveerden we op de plek waar het moest gebeuren (Haan Rid Beach) in een kolkende mensenmassa, nog steeds geen idee wat ons precies te wachten zou staan. Alvorens we daadwerkelijk het zand betraden, deden we eerst iets wat niet men niet direct zou verwachten bij zowel van As als Hoogerland, maar ja als je eenmaal in een flow raakt… Een kat in het nauw maakt rare sprongen bedoel ik maar te zeggen. Gebaseerd op de geestdrift van het collectief (iedereen was beklad) hebben wij aan bodypainting gedaan. Nadat onze armen mooie lichtgevende kleurtjes bevatten in de vorm van minstens zo voortreffelijke figuren – waaronder uiteraard de Nederlandse vlag (hoezo chauvinistisch?) – besloten we het feest op het strand op te zoeken. In eerste instantie was het puur je ogen uitkijken en genieten van de hele setting. We hebben dan ook deel voor deel de hele kuststrook verkend, er was overal wel iets anders te beleven namelijk. Ik moet zeggen: het was helemaal niet hoe ik het me van tevoren had voorgesteld. Natuurlijk was het druk (tienduizenden mensen) en je kon ook duidelijk merken dat het commerciële doeleinden had. Maar er was voldoende ruimte, het was totaal niet beklemmend zoals wel eens ervaren kan worden bij een festival. Je kon elk moment gaan en staan waar je wil. En de sfeer was sensationeel. Iedereen was oprecht vriendelijk en vrolijk en er werd vooraf veel gehamerd op het acht slaan op drugs en dergelijke, maar hier heb ik nul komma nul van meegekregen. Daarnaast stond er als tip op internet dat je te allen tijde schoeisel moest dragen, ondanks dat het aanlokkelijk is om op blote voeten door het zand te struinen, omdat er overal gebroken glas zou kunnen liggen. Ook hier was totaal geen sprake van. Er waren tientallen standjes die drank verkochten, maar dat ging in ‘buckets’. Deze plastic emmertjes kon je vullen met mixjes naar keuze en dat was ook prima geregeld. Geheel glasloos dus. Om volledig in de flow te geraken besloten we ook nog maar fluorescerende petjes te laten maken en die het gehele feest te dragen. Met zo’n bucket in de hand liepen we heen en weer, om overal gezellig te feesten en genieten; bij de reggaebar, diverse andere podia met ieder zijn genre muziek. We troffen andere feestgangers dansend, zittend, liggend, zelfs slapend, maar het waren voornamelijk oprecht blije gezichten. Vanzelfsprekend maak je met veel mensen een praatje en men komt werkelijk waar uit elke hoek van de wereld. Op een gegeven moment liepen we zelfs langs een groep mensen en uiteindelijk riep één van hen: ‘Aha, nog meer Nederlanders’. Dus wij moesten lachen en Sander zei: ‘Klopt, dat merkte je waarschijnlijk op aan de Nederlandse vlag op onze armen’. De reactie was echter: ‘Eeh nee, die had ik eigenlijk nog niet eens gezien… het kwam eigenlijk door de manier waarop jullie aan het dansen waren’! Tja, dan weet je ook gelijk weer voldoende: ook dit jaar is een inschrijving voor So You Think You Can Dance overbodig. En op deze gemoedelijke manier ging het praktisch de hele avond door. Het was een perfect geslaagd feestje en in ieder geval ik heb een onvergetelijke avond gehad, waarbij het droge weer het plaatje compleet maakte.