Zoekt en gij zult vinden!

Dinsdag 29 oktober (dag 23)
Taman Negara (± 25 km)

Om 8:13 uur was het tijd om op te staan, zodat we rond half 9 aan het ontbijt konden zitten. Dit betrof geroosterd brood met jam en een theetje (niet meer, niet minder). Een uurtje later voeren we per boot een stukje verder de rivier op. Daar werden we aan de oever gedropt en moesten we een stukje omhoog lopen om bij de eerste activiteit van de dag te geraken: de Canopy Walk. Dit zijn acht bruggen met in totaal een lengte van een halve kilometer en ze bevinden zich op 40 à 50 meter boven de grond. Vanwege het (natte) weer waren er helaas maar zes beloopbaar, maar het was toch leuk om dit meegemaakt te hebben. En voor iemand met een lichte vorm van acrofobie kan ik toch best trots wezen dat ik als het ware ‘mijn angst heb overwonnen’. Dit kwam wel enigszins doordat er veel bebossing onder mij was, maar toch. Daarbij waren de hangbruggetjes niet bepaald stabiel en moest je onnatuurlijk lopen door telkens het ene been voor het andere te plaatsen. Op zowel de heen- als terugweg hebben we trouwens een off-road route à la Erawan National Park gepakt in plaats van het aangelegde toeristenpad. Hierna hebben we twee prachtige panoramapunten met een uitgestrekt uitzicht bewonderd. Ondertussen was onze gids, Mr. Herman (aka fake Timberland), zeer educatief bezig door onze wijs te maken over allerlei flora en fauna (lianen, bamboe, reuzenmieren etc.). Na deze redelijk intensieve ochtendsessie was het rond 12:30 uur tijd om terug te gaan naar het drijvende restaurantje voor een lunch. Er waren enkele opties, maar het werd nogal onduidelijk geserveerd (lees: willekeurig op tafel neergezet zonder enige opheldering) en we wisten dus niet precies wat nou voor wie was. Redelijk onpraktisch, aangezien ik bijna het verkeerde aan het oppeuzelen was. Enfin…

Daarna gingen we even kort terug naar de chalet om even te chillen alsook om te kleden voor de ‘rapid shooting’: prepare to get wet! Dit hield kortweg in: in een soortgelijk bootje zitten, maar dan op hogere snelheid door die rivier racen en inderdaad nat worden. Wij zaten in het midden en laat uitgerekend die positie de meest ongunstige zijn. Wij werden dus het meeste nat gemaakt, maar eigenlijk was het zo erg helemaal niet met deze weersomstandigheden. Na een half uurtje kwamen we dan aan bij een local village, genaamd Orang Asli. Hier kregen we veel uitleg over hoe deze stam dagelijks leeft aan de hand van een educatieve uitleg van onze Timberland en demonstraties van één van de stamleden. Zo toonde hij dat ze een eigen methode hadden om vuur te maken en demonstreerde hij hoe ze een wapen maken voor de jacht (een soort extensieve blaaspijp). Tenslotte liet hij ook zien hoe je met de blaaspijp moet richten en schieten op een target. Daarna hadden we nog even de tijd om zelf de village rustig door te lopen. Echt bizar hoe primitief en gebrekkig en deerniswekkend deze mensen leven, doch vergenoegd lijken met wat ze hebben. Wellicht omdat ze niet beter weten en niet zo akelig verwend en blasé zijn als wij Westerlingen. Desalniettemin moet ik wel bekennen dat ik het weliswaar betreur (hoewel ik er zelf ook aan mee werk natuurlijk, dus enige mate van hypocrisie op zijn plaats hier) dat er met regelmaat toeristen deze plek komen bezoeken als deel van een excursie, wat afbreuk doet aan de authenticiteit van dit volkje en hun habitat. Na een kort rondje en een helder moment van bezinning – want wat hebben we het toch allemaal weer slecht thuis in Nederland – was het tijd om terug te keren naar het restaurant, waar we rond half acht konden dineren. Op het menu stond een gerecht wat begint met een R en eindigt op een T. Nee, geen rookworst. Ook geen roquefort of rabarbertaart. Oh nee toch, zeker geen roombotercroissant. Maar lekker onverwachtse RIJST. Wel met kip ditmaal.

Een uurtje later was het tijd voor poging twee van de jungle walk, die gisteren dus in het water viel. Gelukkig ging het nu wel door. We kwamen tijdens deze toch in contact met twee Hollandse dames en dat was wel gezellig, want we gingen met zijn vieren een beetje op zoek naar beesten, aangezien het met de gids zelf niet te doen was. Die moest in zijn eentje een groep van plusminus achttien mensen onder controle houden en dat was veel te veel. Niet te doen dus en dat dachten wij ook. Alleen hadden wij als Nederlanders er natuurlijk weer een flink tempo in en moesten we opletten dat we niet te ver voor de groep uitliepen. Het duurde wel eventjes voordat we wat dieren spotte, maar zie de eerste twintig minuten als een warming up. Toen ik eenmaal de eerste insecten en geleedpotigen had ontdekt, ging het vrij snel. Er was maar één echte ‘ranger’ en die kwam niet uit Glasgow of Texas (ondanks dat ik een wandelaar was), maar uit Vlissingen. Ik attendeerde op het ene zeldzame schepsel na het andere en één van de dames legde het dan vast met haar gedetailleerde fotocamera (ik was natuurlijk zo slim om de mijne vergeten mee te nemen). Lichtgroene gifkikkers en goliathvogelspinnen van tegen de 30 cm, niets ontging mij. Nou ja, das niet helemaal waar, want helaas heb ik de tijgers, neushoorns en giraffen over het hoofd gezien. Je kunt niet alles hebben. Toch was het een leuke activiteit en op de terugweg naar ons verblijf hebben we ter afsluiting nog een chickenburger gescoord (of ja dat moest er voor doorgaan dan). Dit duurde overigens wel een klein half uurtje, ik denk dat ze de kip nog moesten slachten of zo. Daarna rustig het bedje opgezocht.