Coulantjes met de Kalandjes

Zondag 3 november (dag 28)
Langkawi - Krabi (± 250 km)

07:34 uur. Het tijdstip waarop mijn wekker afging voor mijn ontbijt. Waarom zo vroeg als je pas om 11:30 uur wordt opgehaald zou je zeggen. Nou, dat zal ik eens toelichten. Zodat wij rustig kunnen ontbijten, nog wat zon- en zwemminuten kunnen pakken daarna ook nog op het gemakje kunnen douchen en inpakken voordat de ‘dagtrip’ weer begint. En dus zo gezegd, zo gedaan. Aan en in het zwembad gelegen tot een uurtje of half elf, zodat we nog een uurtje hadden voor de rest. Het lastigste was nog: hoe krijg ik mijn zwembroek zo snel droog? Nou, mijn creatieve oplossing was gewoon even de föhn op de hoogste stand zetten en drogen maar. Dat hielp nog best aardig. Nog even uitchecken en op naar Jetty Point voor de ferry naar Thailand, die zou vertrekken rond de klok van één uur. De plaatsen die we toegewezen kregen waren tamelijk pauper, maar gelukkig duurde de tocht niet zodanig lang, dat we er echt veel hinder aan ondervonden. Op naar Michiel en Anne, waarmee we zouden ontmoeting hadden gepland voor die avond. Zij zaten in een guesthouse in Krabi en waren zo vriendelijk om voor ons ook een kamertje te regelen. Een hereniging met Maggie. Of Charles, of Enrique, of Paggie, of Charlie, of Fabolous, of… naja ga zo maar door. In de volksmond een persoon met veel bijnamen dus. In zijn geboorteakte schijnt ‘Michiel Kaland’ te staan, maar er zijn maar weinig mensen die dat kunnen bevestigen. Hoe dan ook, het belooft een rooskleurig weerzien te worden.

Na de paspoortcontrole werden we met een open busje in circa tien minuten naar zo’n standaardlocatie gebracht. Hierna hebben we de taxi gepakt naar K Guesthouse, de accommodatie waar voor ons een kamertje was vrijgehouden. De avond was inmiddels al gevallen en de hereniging vond daadwerkelijk plaats, waarbij gelijk het een en ander werd bijgepraat. In eerste instantie natuurlijk over de ervaringen en avontuurtjes in het verre oosten van beide kanten en later ook andere zaken, waaronder de laatste ontwikkelingen in onze woonomgeving. Neem nota van het feit dat deze tortelduifjes zich al sinds begin Juli in Zuidoost-Azië bevinden en dus al het nodige hebben meegemaakt de afgelopen drie maanden (in Vietnam, Cambodja, Laos en Thailand). Wat een bon vivants! Ondertussen hebben we een restaurantje opgezocht zodat we onder het genot van een hapje deze verhalen konden uitwisselen. Ik koos voor een fried chicken met cashewnootjes en als natje een koude rakker. In dit eettentje besloten we nog één drankje na te borrelen (dit ging helaas gepaard in een Real Madrid koelhouder) om vervolgens een gezelliger plekje op te zoeken, waar het stelletje kennis van had genomen. Dit bleek op een soort dakterras ergens vlakbij. Er was wat livemuziek en het zag er op zich best gezellig uit, dus waarom niet. We arriveerden enkele minuten voor happy hour zou eindigen en dan raadt u het natuurlijk al: even snel twee consumpties per persoon halen als echte oer-Hollanders. Wat we ons echter pas in tweede instantie realiseerden was natuurlijk dat het hier gaat om een inhoudsmaat twee keer zoveel als wat we gewend zijn! Dus zaten we daar aan tafel, met zeven van die grote potten. De rest van de avond heeft zich vrij snel en automatisch laten verlopen. Deze eerste avond was gelijk de toon gezet, want toen eenmaal de zanger ook weg was, zagen wij de kans op onze minutes of fame. Men deed een poging tot breakdance, Anne was geheel in trance bezig met een serieuze auditie voor een zangtalentenjacht en hier en daar waren er ook koprollen waar te nemen. Echt waar, Cirque du Soleil was er niets bij dames en heren. U had het moeten ervaren met uw eigen ogen (al denk ik dat wij blij moeten zijn dat dát niet gebeurd is).