Time flies when you’re having fun

Woensdag 6 november (dag 31)
Ao Nang - Koh Lanta (± 150 km)

Het is rond een uur of acht. Sander claimt mijn wekker te horen in de badkamer en dus ik ga kijken… En op het moment dat ik op mijn telefoon 08:00 uur naar 08:01 zie verspringen, gaat mijn wekker pas af. Dus best wel knap gehoord, Sander. Wellicht nog een beetje ‘oer kapoet’ van Zouk? Een half uurtje later zaten we aan het ontbijt om vervolgens een ‘longtail boat’ naar Railay Beach te pakken. Dit hield automatisch in dat we onze tassen weer moesten pakken natuurlijk. De pijlen waren vooraf in principe gericht op circa 09:30 uur, maar iedereen mist wel eens een dart, waardoor het eerder 10:45 uur werd, ha ha. Het was maar een kort tochtje van zo’n vijftien minuten, maar het bracht ons naar een betrekkelijk afgelegen strandje (met uitzondering van wat medereizigers uiteraard) tussen de rotsklippen. Het was er bijzonder mooi en vooral ook vreedzaam. Al genietend van alles waar het oog maar op kon vallen, vroeg Anne na enig tijdsverloop – onder het genot van een behaaglijke zeetemperatuur – in het algemeen hoe laat het onder tussen zou zijn. Dit ook in verband met het feit dat we om 15:00 uur opgehaald zouden worden bij het resort. Dus liep ik even terug naar onze spullen op het strand om te kijken hoe laat we leefden. “Eehm jongens, het is al twee uur geweest, zullen we anders maar gaan”? Dat plan bleek alras de meest verstandige en dus begaven we ons weer naar de longtailboten. Hier maakten we duidelijk dat we graag per direct terug zouden willen, maar daar dacht onze kapitein helaas anders over. Zijn bootje moest afgeladen zijn aleer hij te water wilde gaan. Echter, dit was niet de afspraak die wij van tevoren hadden gemaakt met meneer de wijsneus. Dit tot groot ongenoegen van Michiel. Of in dit geval beter gezegd Charles. Hij was zichtbaar geïrriteerd en er was bij deze normaliter flegmatische jongen overduidelijk een gevoelige snaar geraakt. Ik hoor het hem nog zeggen: “Hier kan ik dus gewoon helemaal niet tegen, hè”!

In Thailand nemen ze tijdsafspraken doorgaans niet heel erg nauw, maar uiteraard stonden ze ditmaal stipt om 15:00 uur paraat voor ons. Zul je net zien natuurlijk. Laat het lot nou uitgerekend vandaag ervoor gezorgd hebben dat wij te maken hadden met een gevalletje ‘time flies when you’re having fun’. We waren uiteraard al aan de late kant, maar we moesten alleen nog snel even proviand scoren in de supermarkt voor onderweg. Dit werd natuurlijk jakkeren en jagen, maar gelukkig hadden we als een ingespeeld team wat taken verdeeld om wat tijd te winnen, waardoor het allemaal goed kwam gelukkig. Bovendien, lieve Thaitjes van me, wie de bal kaatst… Eenmaal en route werden we een eerste keer gedropt op een punt waar we zo’n 30 minuten moesten wachten. En weer verderop werden we voor een tweede keer afgezet en moesten we weer een half uur toeven bij een of andere toeristische post. In dat kotje zat een, op zijn zachtst gezegd, nurkse mevrouw (“Echt een b*tch”, aldus een van mijn medereizigers waarvan ik haar naam niet noem). Het chagrijnige mensje bromde per slot van rekening dat we ook nog even extra taks moesten betalen. Een beetje goedkope manier om aan wat extra geld van toeristen te komen als je het mij vraagt, maar het was bij dezelfde reiscompagnon van mij waarbij het in de verkeerde keelgat schoot. Ik zou het onvrede willen noemen, maar hevig gefrustreerd kwam toch echt eerder in de buurt van haar gemoedstoestand op dat moment. Neem hierbij akte van het feit dat het ging om ฿ 23, oftewel een halve euro per persoon. Gelukkig kon die opheldering wel enigszins op haar lachspieren werken, maar ze beweerde dat het een principekwestie betrof. En voor een dergelijke gedachtegang kan ik natuurlijk alleen maar eerbied hebben. We werden eindelijk verlost van die ‘vreselijke’ plek, door volgepropt te worden in een minivan, bestuurd door een, qua logistiek en inzichtelijk vermogen, niet al te snuggere buschauffeur. Er was gelukkig net genoeg ruimte voor iedereen om te ademen. Alsof het allemaal nog niet origineel genoeg was, zat er ook nog een Russische moeder in het busje met haar lieve dochtertje en haar ‘huisdier’: een salamander! Ik gok zomaar dat deze gehele situatie niet snel van mijn netvlies zal verdwijnen. Inclusief een klein veertochtje werden we wonder boven wonder als een van de eersten afgezet op het juiste adres: Lanta Mermaid Boutique House. Toch nog een meevallertje tijdens deze lange en vermoeiende trip.

We werden uiterst gastvrij onthaald door Mr. Chai a.k.a. ‘The Smiling Thai’ (dat is een naam die ik hem nu uit het niets toeken, gewoon omdat het lekker bekt en omdat het daadwerkelijk lijkt of hij een permanente grijns op z’n bakkes heeft). Na een breedvoerige instructie over deze guesthouse en de gebruikelijke kamerinstallatie hebben we langs het strand een tentje opgezocht om een welverdiend hapje te gaan eten. Onze ogen vielen uiteindelijk op Rann Restaurant, waar we een heerlijke ‘Masssaman Curry’ (Thais gerecht met o.a. kip, rode pepers en vele andere specerijen) naar binnen hebben gewerkt. Voor de gastronomen onder ons, die niet te beroerd zijn om eens een nieuw gerecht te proberen, is dit zeker een aanradertje. Het consumeren van dit gerecht gebeurde onder romantische omstandigheden aan een tafeltje op het strand, terwijl de zon allang onder was gegaan. Deze tot de verbeelding sprekende setting werd vervolgens voortgezet bij een loungebar aan het strand, waarbij speciale kleden waren neergelegd op het zand om op te kunnen chillen. Hier hebben we een exotisch cocktailtje genuttigd. Tot een tweede kwam het echter niet meer, aangezien het plotsklaps begon te regenen en toen was het wel mooi geweest ook om eerlijk te zijn. Al dat kleffe gedoe...