Heuveltje op, heuveltje af

Zondag 10 november (dag 35)
Phuket - Chiang Mai (± 1225 km)

Ontwaakt om kwart over negen en daarna alles op het gemakje gedaan. Het ontbijt was niet inclusief, maar dat geeft niet. Want wat is dan altijd een mooi alternatief in deze regio? Juist, de ‘7-11’. Het was inderdaad weer de hoogste tijd voor een overheerlijke tostisessie. Bij terugkomst hebben we op het gemakje onze spullen gepakt in verband met het feit dat we voor 12:00 uur moesten uitchecken. Ondertussen waren we aan het beraadslagen welke middagactiviteit we zouden kunnen ondernemen, daar onze vlucht naar Chang Mai (CNX) pas zou vertrekken om 19:20 uur. Om wat inspiratie op te kunnen doen en überhaupt de mogelijkheden in de nabijheid in kaart te kunnen krijgen, raadpleegden we onze vernuftige ressource Tripadvisor (voor de leken onder ons, dit is een internationale beoordelingssite van accommodaties, horecagelegenheden en trekpleisters). Na wat opties afgestruind te hebben, kwamen we tot de conclusie dat er zich een ‘Crazy Football Golf’ op Phuket zou moeten bevinden. Dit bleek echter wel om en nabij 35 kilometer zuidelijker te liggen dan onze huidige verblijfplaats. Enerzijds niet ideaal dus. Anderzijds, waarom ook niet? We hebben nog genoeg tijd en hoe moeten we die anders invullen? Dientengevolge hebben we gewoon een scootertje gehuurd en – hoewel met de noorderzon ook wel eens door mijn gedachten is geschoten – lekker met de zuiderzon vertrokken. Onderweg nog eventjes getankt bij een oliemaatschappij, waarvan mij de naam even is ontschoten. Het logo was in ieder geval roodgeel en had de vorm van een schelp. Geef me gewoon een paar momentjes, ik kom er zo shellef wel op.

Bij het vervolgen van de weg kwamen er flink pittige buitjes overdrijven, maar dat overleefden we ook weer wel. Wel maakte het de weg natuurlijk wat meer slibberig, maar bij voldoende focus moet dit geen problemen opleveren. Vervelender zou het zijn als het dadelijk nog steeds niet droog is tijdens het voetbalgolfen. Na een kleine drie kwartier op gevoel gereden te hebben, moesten we wel aardig in de buurt zijn, dachten we. Voor de zekerheid toch maar even gestopt bij een tijgertempel (één van de vele in Thailand) en gevraagd aan wat lokale lui waar deze activiteit ergens zou kunnen zijn. Één van hen stuurde ons over een aanzienlijke heuvel, waarachter het plaatsje Patong ligt. Daar zou het zich moeten bevinden, overtuigde hij ons. Zo gezegd, zo gedaan. Het waren redelijk steile wegen en daar bleken sommigen toch enige moeite mee te hebben; in de greppel lag een touringcarbus, die ik met vrij grote zekerheid total loss kon verklaren. Daar in de buurt nog even wat rondgereden, onder meer langs Patong Beach. Maar nergens ook maar enige teken van een Crazy Football Golf. Dus opnieuw gevraagd aan wat mensjes daar. Lees ‘mensjes’ alstublieft niet vanuit een denigrerende invalshoek, trouwens. Ik kan niet genoeg benadrukken dat ik het een mooi volkje vind, die Thaitjes. Dankbaar, opgewekt en aimabel. Maar fysiek gezien zijn ze nou eenmaal van kleine aard. Met mijn één meter tachtig ben ik vrij doorsnee qua lengte in Nederland, maar ik krijg hier dagelijks steeds meer bewustzijn van met welke formaten en afmetingen van enkele lichaamsdelen Sven Zuidgeest door het leven gaat (m.a.w. je voelt je ENORM). Hoe dan ook, er bevond zich daar een klein, toeristisch informatiekioskje waar we opnieuw een poging waagden. Dit mevrouwtje wist ons te melden dat de voetbalgolf ‘over the hill’ was in het district Kathu. Dit was dus de plaats waar we vijfentwintig minuten geleden vandaan kwamen. Dus er zat niets anders op dan daar weer naar terug te keren. Daar opnieuw een laatste keer gevraagd waar het nou in godsnaam gelokaliseerd was, onder het mom van driemaal is scheepsrecht. Nog een agent aangesproken, maar die kon helaas geen woord Engels verstaan. Gelukkig kwam toen toch de redding door een omstander: hij wees ons de plek van bestemming aan. En, zoals je al min of meer kunt raden natuurlijk, dit bleek schuin tegenover die f*cking ‘Tiger Kingdom’!

Uiteindelijk zijn we er dan toch aanbeland. Heerlijk de achttien holes afgewerkt, weliswaar in snikhete weersomstandigheden. Het was kleiner en iets minder imponerend dan de variant op Koh Samui en later hoorden we van de eigenares dat het zelfs gebaseerd is op die football golf. Desalniettemin mocht dat de pret niet drukken, want het spelletje op zich is gewoon erg leuk om te ondernemen. Uiteraard ging de overwinning weer naar ondergetekende. Wat betreft het resultaat is het vergelijkbaar met de kampioenschappen van Ajax in de Eredivisie: het wordt erg voorspelbaar en is weinig verrassend meer. Goed, daarna hebben we nog wel een tweede potje gedaan en heb ik Sander de beste score laten halen, maar dat is meer om de goede orde te bewaren tussen ons voor de resterende dagen. Je moet zo’n jongen natuurlijk ook wel eens reden tot juichen geven. Wat bovendien wel het vermelden waard is, is dat ik het presteerde om in beide potjes een hole-in-one te schoppen, iets wat uiteraard weer een eervolle vermelding op het scorebord kreeg. Daarna nog even afgekoeld met een koude, gouden rakker en daarbij raakten we aan de praat met de gastvrouw. Ze was super aardig en vertelde ons dus onder meer dat het afgeleid is van die andere voetbalgolf en dat zij het samen runde met haar Engelse man, die nu tijdelijk wat maandjes terug was in zijn geboorteland. Wat ik me hierbij afvraag is het volgende: wat doe je in Groot-Brittannië als het hier (o.a.) A). lekker weer is en daar niet; B). je hier je bedrijfje hebt; C). je hier veel beter kunt eten; D). je leuke en lieve vrouw hier is. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik op kan noemen. Maar goed.

Rond half vijf besloten we noordwaarts te keren met de scooter en een klein uurtje later arriveerden we ook daadwerkelijk daar. Onderweg hebben we nog iemand op de grond zien liggen, volledig van de wereld. Een paar meter naast hem lag een soort motor beschadigd op de grond. Dat was dus een mogelijk gevolg geweest als wij niet voorzichtig genoeg hadden gereden over dat natte wegdek. Daarnaast had ie geen helm op, wat natuurlijk in de eerste plaats al vragen is om moeilijkheden. Tegen zessen een taxi naar het vliegveld gepakt en daar nog even een snelle hap naar binnen geschoven bij de Burger King. Nog voordat dat apparaat naar binnen was gewerkt, hadden zowel Sander als ik alweer spijt van deze keuze. De vlucht was circa een uur en drie kwartier, waardoor we rond negenen op vliegveld CNX arriveerden. Daar hebben we eerst onze spullen gedropt bij onze verblijfsaccommodatie en later op de avond nog een barretje opgezocht voor een drankje, onder het genot van de voetbalwedstrijd Manchester United – Arsenal die daar werd uitgezonden. Deze krachtmeting, met van Persie als matchwinnaar, werd flink aangemoedigd door Thaise United fans. Nou heb ik normaliter bij dit duel geen uitgesproken favoriet, hooguit een lichte voorkeur voor ‘The Gunners’. Maar de manier waarop die mensen daar zo’n wedstrijd beleven en vooral ook meeleven is prachtig. Gaandeweg werd je meegezogen in dat fanatisme en die euforie, waardoor je automatisch vreugdekreten uitte jegens Manchester United. Saillant detail: Sander had nog wel trek in een kleine hap en besloot om een soort loempia’s te bestellen. Deze zagen er heel bleek uit en ik proefde – ondanks dat ik geen behoefte had – een hapje, maar ik vond het niet bepaald smakelijk. Sander zijn favoriete snack was het ook niet kon ik opmerken aan de blik op zijn gezicht en toen zat hij daar dus met dat bordje vol witte staafjes voor zijn neus…