Snurken tussen de slurven

Dinsdag 12 november (dag 37)
Chiang Mai (± 25 km)

Tegen acht uur ging de wekker en daarna hebben we ontbeten, wat niet super was, maar gewoon oké. Dit omdat wij rond 09:00 uur werden opgehaald voor onze drie dagen, twee nachten durende excursie c.q. trekking. We hebben nog een half uurtje extra gewacht, aangezien ze pas rond half tien arriveerden. We stapten in een truck met een Hollandse chick, vijf Spaanse señorita’s en twee Zwitserse gasten (het is niet zo dat hun nationale vlag op hun voorhoofd stond hoor, Sander had dit van tevoren zien staan op een papiertje dat we moesten aftekenen). Wat wij allen gemeenschappelijk hadden, is dat we allen relatief jong waren en dit zou wel eens prettig kunnen zijn, aangezien we waarschijnlijk drie dagen met elkaar op zouden gaan trekken. Waar de delegatie Nederland zich betrekkelijk kalm hield, zo anders was dit voor de Spanjolen. Zij waren – wellicht onbewust gestuurd door hun Zuid-Europese temperament – degene die nadrukkelijk aanwezig waren in de truck. Maar dit op een positieve manier, hoor. Er werd gewoon lekker vlot gebabbeld (letterlijk en figuurlijk) en vooral ook veel gelachen. Op een gegeven moment bleek er iets heel amusants aan de hand te zijn, aangezien ze alle vijf bijna niet konden stoppen met lachen. Kort hierop kwamen wij erachter waarom: zij waren blijkbaar als eerste opgehaald, maar één van hen was haar rugzak vergeten en daar moesten we dus speciaal terug voor. Wat een jolijt!

Onderweg stopten we bij een vlindertuin. Fladder hier, fladder daar. Zo dat hebben we ook weer gehad. Met alle respect, maar daarvoor kom ik niet naar de jungle, zo’n attractie is er ook in Kwadendamme (of all places) te vinden. Hier hebben we overigens wel kennis gemaakt met onze Hollandse pot (nee, ze was niet lesbisch geaard, het is gewoon maar een uitdrukking die wel leuk klonk). Haar naam was overigens Joyce. Uit welke streek ze kwam, was niet moeilijk te achterhalen. Het was een gevalletje ‘Ik heb de son in de see sien sakken’, oftewel omgeving Amsterdam (Beverwijk om preciezer te zijn). Na een kleine drie kwartier stopten we nog bij een lokaal marktje, waarbij gewaarschuwd werd dat dit onze laatste mogelijkheid was om nog producten aan te schaffen voor de komende dagen. Ik was nog naarstig op zoek naar wat deodorant en deet (dat muggenwerend goedje), terwijl Sander andere prioriteiten stelde; hij kocht twee flessen Hong Thong (Thaise whisky). Verschil moet er wezen uiteraard. Harde gast hoor, die Sander. Onverbiddelijk en nietsontziend. Sterke drank en z’n strandslippertjes en die gozer kan de hele wereld in z’n uppie aan. Respect. Vervolgens nog een half uur gereden naar de plaats waar we lunch kregen, dit waren degelijke noodles. Meerdere groepen verzamelden zich daar, waardoor het enigszins bedrijvig was. Nochtans was er een Italiaanse knaap genaamd Paolo die er de show stal. Het is zo met woorden lastig uit te leggen, maar zijn mimiek en praktisch hele lichaamsuitdrukking was al komisch genoeg. Tel daarbij op zijn zowel onbedoelde als intentionele lolbroekmomenten en het was een kostelijke verstrooiing.

Vervolgens begon de jungle trekking daadwerkelijk en onze gids nam direct het voortouw ten opzichte van de andere groepjes. Prima initiatief wat mij betreft. Gaan met die banaan. Kein geloel, laufen! De echte naam van meneer weet ik overigens niet meer, maar wij noemden hem in ieder geval ‘Mr. Sosa’. Wat het begrip betekent, ik zou het mijn god niet weten, maar dat was zijn stopwoordje tijdens zijn voorlichting in het Engels. Informatie die wel interessant zou kunnen zijn om eenmalig aan te horen, maar helaas werd het tot in den treuren herhaald. Voorbeelden hiervan zijn dat er een vliegtuig in Laos was neergestort (later bleek dat de mogelijkheid aanwezig was geweest dat onze eigen Maggie hierin had kunnen zitten(!)) en dat de te bewandelen paden 40% omhoog gingen, 40% omlaag en dat 20% geëgaliseerd zou zijn. Ongeacht of deze percentages op de werkelijkheid gebaseerd waren, het was een pittige tocht die voor de nodige transpiratievocht zorgde (lees: zweetwaterval). Echter, met de juiste doorzettingsvermogen en na stevig doorstappen arriveerden we na nog geen anderhalf uur al in het olifantenkamp (op voorhand werd ons verteld dat het zo’n 2,5 uur hiken zou zijn). Ook had Mr. Sosa tijdens zijn eeuwigdurende riedeltje vermeld dat: ‘if busy, we cannot ride elephant, if not busy, we can ride elephant’. Wil je een impressie krijgen van hoe wij dit ervoeren bij meneer, lees dan de voorgaande zin nog een stuk of 83 keer. Het was echter ‘not so busy’, dus daar was dan hét moment waarop Sander en ik natuurlijk al de hele trip wachtten: nog een keer op die Dombo klimmen. We zijn direct als eerste gegaan, ‘just to get it over with’. Dit alles was nog betrekkelijk vroeg in de middag, dus besloten we om daarna nog een duik te nemen in de rivier.

Aan het eind van de middag opgefrist (voor zover mogelijk) om vervolgens aan te schuiven voor het diner. Uiteindelijk was het klaar en rond een uur of zes à half zeven. En wat nu? Je bevindt je in een kamp, waar vrijwel niets te doen valt. Maar gelukkig is het ‘vrijwel’ en dus was er ruimte voor interpretatie. Juist, gezellig wat drankjes doen (kwamen de inkopen van Sander gelijk goed van pas, wat een inzicht die vent) en praten met de medereizigers om ze beter te leren kennen. De groep was overigens uitgebreid, aangezien er een andere groep zich bij ons had gevoegd tijdens de hiketocht. Hun gids, die we Peter noemden, speelde gitaar en deed dit nog vrij aardig ook. Het Engels met een Thais accentje op Ronan Keating’s ‘When you say nothing at all’ was zeer aandoenlijk en bovenal zorgde het voor een chille sfeer. Saamhorigheid ten top. Naarmate de avond vorderde bleek Spanje en Nederland de touwtjes in handen te hebben wat betreft zang, dans en muziek. Het leek wel een herbeleving van de finale van het WK 2010, met het verschil dat we hier één team vormden. Anders had ik uiteraard niet eens willen herbeleven. De Spaanse dames konden het meest vloeiend hun heupen bewegen uiteraard. Maar hé, ik mocht er ook wezen, hoor! Verder bleek maar eens te meer dat de beste diskjockeys uit Nederland komen, met DJ van As aan het roer, afgewisseld door DJ Beverwijk (hun Ipod bepaalde de muziek). Het werd al met al een topavondje. Wat aanvoelde als diep in de nacht, was in werkelijkheid nog maar elf uur ’s avonds. Toen lagen we al gestrekt op bed. Nog niet in dromenland, want blijkbaar had ik het nogal naar mijn zin met de nodige flauwe grappen en dit was blijkbaar op een iets te luidruchtige toon. Uit het niets werd mijn voet vastgegrepen door een enorme klauw met de mededeling of we stil konden zijn. Het leek wel of Sven me aanpakte. Achteraf gezien bleek het een Welshman te zijn van een goede twee meter.