Let’s Gozo
Door: Marvin Hoogerland
Blijf op de hoogte en volg Marvin
05 Juli 2015 | Malta, Mġarr
Zondag 5 juli 2015 (dag 5)
De wekker ging om 07:09 uur. Even vlug ontbijten en daarna terug naar de kamer om spullen bijeen te rapen, want we worden om 08:15 uur opgehaald… dachten we tenminste. Luttele minuten voor achten ging de kamertelefoon: de chauffeur stond al op ons te wachten, was de mededeling. Ben je in principe op tijd, moet je alsnog haast maken, aangezien er één of meerdere personen staan te wachten op jou. Achteraf bleek het enigszins onnodig, want we hadden gelijk wat betreft het tijdstip en Guy – de Engels-Maltese chauffeur – was dus te vroeg. Nog twee duo’s opgehaald bij andere hotels in de buurt; twee Antwerpse dames en een stel uit Numansdorp (Z-H). We werden gedropt bij een haventje aan de linkerzijde van het eiland, alwaar we op een speedboot zouden moeten stappen om de overtocht naar Gozo (en ook Comino) te maken. Eenmaal bij de oversteekplaats aangekomen meldde de chauffeur dat we moesten wachten op ‘Andy I’, een boot met een blauw dak. Alleen was er na ruim twintig nog altijd geen teken van Andy. Waar is Andy? Andy, waar hang je nou toch uit kerel? Uiteindelijk was het geduld op en besloten we de reisagent te bellen met de mededeling dat we nog altijd Andyloos waren. Zijn respons: we waren er vroegtijdig, want er moesten nog zestien mensen arriveren die ook op deze boot zouden moeten stappen. Alsof het moest gebeuren, kwamen er nog enkele busjes aangereden nog voordat de telefoonverbinding was verbroken. Even snel tellen bracht het aantal tot – jawel – zestien personen. We liepen met die meute mee richting het einde de kade en per direct kwam ook Andy aangevaren. Eindelijk kwam er een beetje ‘vaart’ in dus (zowel letterlijk als figuurlijk).
Dit stevige tempo continueerde op de Middellandse Zee en binnen no-time waren we bij Gozo. Aangekomen in de haven van Mgarr (de oplettende lezer herkent deze plaats) startte onze dagexcursie daadwerkelijk: een jeepsafari om het eiland Gozo te verkennen. Allereerst kunt u gelijk het begrip ‘safari’ achterwege laten, aangezien we echt geen jachtexpeditie in de jungle zullen ondergaan, laat staan de ‘Big Five’ spotten. Ik prefereer in dit geval een term als jeeptocht, jeepverkenning of iets in die trant. Aldaar werden er groepjes gevormd en verdeeld over de vijf jeeps en wij kwamen terecht bij het stelletje uit Numansdorp, een Hollands onderonsje dus. De man die de distributie van de toeristen initieerde was tevens ook onze chauffeur: Luis (of misschien wel Louis, maar ik houd voor het gemak wel de schrijfwijze van de jeukerige beestje aan). Een toffe peer die Luis, maar daar kom ik later nog wel op terug. We reden voorop en onze eerste stop was bij de ‘Ta’ Cenc Cliffs’. Deze rotskust met ruige kliffen is een populaire wandelroute voor de lokale bevolking en via een loopbrug en een smal weggetje gaan zij vaak in het diepe zwemmen. Voor ons was het goed voor een eerste stop en een mooie gelegenheid voor een fotomomentje. Bovendien legde Luis gelijk een en ander uit, waaronder wat we precies aan het aanschouwen zijn inclusief de nodige achtergrondinformatie hierover. Tevens haalde hij onze planning aan van vandaag en wilde hij onze voorkeuren weten voor de lunch: soep of pasta als voorafje en kip, vis of kaaspastei als hoofdlunch. Beide kozen we voor de vloeibare kost en dat wat uit de zee komt. We vervolgden onze weg naar de oostkust van het eiland en reden langs ‘Xlendi’, waar zich onder andere een vuurtorentje en zandstrandje bevindt en Victoria, de hoofdstad van Gozo. Vroeger heette dit gefortificeerde stadje nog Rabat, maar ter ere van de Britse koningin is dit ooit eens veranderd. Ik zeg: handig, in verband met het feit dat er op het hoofdeiland ook een plaatsje Rabat is. Onze tweede stop van de dag is bij de ‘Ta’ Pinu Shrine’, oftewel een Rooms-katholieke basiliek en tevens nationaal heiligdom van Malta. Een indrukwekkende kerk om te zien, zowel van binnen als van buiten. Voordat we vertrokken meende Sabine een persoon uit een andere jeep te herkennen, alsof hij uit Middelburg of omgeving kwam. “Ik weet zeker dat ik hem wel eens in Schutters heb gezien”, refererend aan – tot voor kort – haar tweede huis in het weekend. Haar nieuwsgierigheid kon uiteraard niet de kop worden ingedrukt en dus stapte ze op hem af om het vragen. Ze bleek gelijk te hebben. Termen als ‘toevallig’ en ‘onverwachts’ zouden toch zeker de overhand moeten hebben op zo’n moment, maar voor die jongen leek het de normaalste zaak van de wereld dat je iemand 2000 kilometer van je woonplaats aantreft en dan praat ik nog over vogelvluchtperspectief. Meneer gaf knikte bevestigend en gaf verder geen sjoege. Sabine, lekker laten doen zo’n onverschillige zoutzak.
Enige tijd later passeerden we een kalksteengroeve waar Luis vertelde dat mensen in weersomstandigheden van ruim 40 graden °C hun taken moeten uitvoeren. Afzien dus. Overigens is Malta een heel populair eiland om films te schieten, zo ook hier op Gozo. Zo is onder meer Gladiator en Troy hier tot stand gekomen. Luis, tijdens het laagseizoen een fervent seriekijker, kon dit niet genoeg benadrukken, zo trots was hij erop. Hierna arriveerden we bij onze derde stop van de dag en dit was toch wel de highlight van de dag: Dwejra Bay. Ook hier rotsformaties aan de kust, maar met meer attractieve landmarks. Middels een boottochtje werd je – uiteraard tegen een tarief van € 4,- p.p. – om en door de grotten gevaren. Het decor is er prachtig, met indrukwekkende rotsen en hier en daar ook (met een beetje fantasie) stukken klif in de vorm van een krokodil, schildpad en een menselijk gelaat. Ook bevindt zich daar de ‘Fungus Rock’, een steenmassa in de vorm van een paddenstoel en waar vroeger een zeldzame plant groeide met een medicinale werking, aldus Luis. En niet te vergeten hét pronkstuk aan de linkerzijde van dit eiland: Azure Window, oftewel simpelweg ‘het Blauwe Raam’ voor de doorsnee Nederlander. Door de lichtval door dit ‘venster’ ontstaan er diverse heldere kleuren blauw in het water wat zorgt voor een prachtig aanzicht. Duidelijk een must see als je naar Malta gaat. Wel ging het wat vlug voorbij, uit het niets voerden we er langs en nog geen minuut later waren we er alweer weg. Gelukkig konden we het nog net op tijd vastleggen op camera, maar hierbij had men wat ons betreft wat langer stil mogen staan (figuurlijk dan uiteraard).
Inmiddels aanbeland bij de noordkant van het eiland, was het eerstvolgende bezienswaardigheid de zoutpannen van Qbajjar. Hier wordt het zeezout gewonnen. Het idee is dat het water in de pannen stroomt en na een tijdje verdampt waardoor het residu zout is. Dit proces duurt ongeveer een dag of zeven als we Luis moeten geloven. Dit verschilt natuurlijk ieder keer, afhankelijk van verscheidene natuurlijke factoren. Op deze manier wint men hier jaarlijks tonnen zout. En zoals Lenie (onze medereizigster) clever opmerkte: hier is dus geen sprake van Jozo zout, maar Gozo zout. Even verderop was de tijd dan eindelijk aangebroken om uitgebreid te gaan lunchen. De soep en vis smaakten voortreffelijk en nadien gingen we even naar buiten toe en misten we bijna het toetje, maar gelukkig bleek er nog voldoende te zijn, waardoor we die ook nog lekker hebben kunnen opsmikkelen. Het middagprogramma was vrij helder, we gingen naar Ramla Bay, één van de (weinige) zandstranden van zowel Gozo als Malta in zijn geheel. Het is dan ook direct de grootste van het eiland. Alvorens we hier arriveerden, reden we eerst nog langs Marsalforn Bay, een alternatief zandstrandje op Gozo. Iets meer landinwaarts sprak Luis over een Rio de Janeiro-achtig Christusbeeld en wees ons deze aan, maar uiteraard was het enigszins chauvinistische grootspraak; het was niet meer dan een duidelijke imitatie van ‘Cristo O Redentor’ en dan nog de kleine versie. Maar goed, beeld is beeld en dus heeft Luis technisch gezien wel gelijk. Eenmaal gearriveerd bij Ramla Bay, kregen we anderhalf uur de tijd om te doen wat we willen. En dat is heerlijk dagdieven en slampampen, oftewel luieren en kuieren. Vanwege het feit dat er zo weinig zandstranden zijn, was het ook hier relatief druk door de combinatie van toeristen en locals die weekend aan het vieren waren. Gelukkig was er geen sprake van hutjemutje-praktijken. Het water had een ideale temperatuur, alleen om deze te bereiken moest je wel uitkijken voor allerlei stenen en rotspartijtjes in het water. Iets wat minder prettig was voor onze, bij tijd en wijlen, klunzige Bien. Het zag er een beetje uit alsof Lucille Werner de zee betrad met zo’n kettingbal voor gedetineerden om haar enkel, waarbij het oogde alsof ze bij elke stap – of zelfs nog maar poging tot een stap – om dreigde te kukelen. Desalniettemin had het toch iets schattigs, vond ik. Na een poging in het water ging ze toch maar even lekker zonnen. Dit ging vooraf aan enkele verwoede pogingen om haar handdoek goed uit te kloppen en neer te leggen (kijk maar op de foto’s voor het bewijs; deze liegen er niet om).
Na een tijdje zonnen en verkoeling zoeken in het water gingen we weer verder en vertelde Luis nog enkele feiten en cijfers over het eiland. Ook zouden we nog langs ‘Qala’ rijden, waar zich een heuse windmolen zou bevinden. U raadt het al, deze vier slonzige wiekjes op een paar aaneengeregen stokjes kunnen wij als Hollanders niet serieus nemen en dat heb ik Luis dan ook haarfijn uitgelegd. Ik bood hem zelfs een uitstapje aan naar Zeeland om te komen bezichtigen wat pas molens zijn. In dit gebied ging het overigens steeds meer heuvelop en toen we achter ons keken bleek dat er nog maar vier jeeps over waren in plaats van vijf. Er leek er dus eentje achterop geraakt te zijn, maar later bleek dat deze toch weer heeft kunnen aanklampen, als een wielrenner die terug aanhaakt aan het peloton. We stopten vervolgens nog bij een mooi panoramapunt, waar we een aantal fraaie plaatjes hebben kunnen schieten en Luis was (uiteraard) zo vriendelijk om ons samen te fotograferen. En toen zat onze tocht er eigenlijk alweer bijna op, we hoefden alleen nog terug te keren naar waar we begonnen: Mgarr Harbour. Hiermee was de cirkel rond en hebben we in grote lijnen het hele eiland rondgereden. Onderweg hebben we mooie dingen gezien, maar vooral veel lol gehad met Luis en onze mede Hollanders. Dit maakte zeker de dag (compleet). De andere vier jeeps hadden het beduidend minder getroffen, zo konden wij concluderen. Daar waar Luis bijna letterlijk de oren van je kop lulde (in positieve zin), zo stil waren de andere chauffeurs. Die hebben volgens mij zo min mogelijk verteld en puur gedaan wat ze moesten doen: mensen rondrijden. Die hebben naar mijn mening toch een stukje beleving gemist van dit interessante eiland. Sabine stelde – nieuwsgierig dat ze is – ook nog wat vragen over Luis z’n privéleven. Dit bleek emotioneler dan bedoeld, hij had inmiddels al enkele tragische gebeurtenissen meegemaakt, waaronder het verliezen van zijn vrouw en baan. Nou heb ik geen vrouw, maar niemand wil zijn partner uiteraard kwijtraken en wat betreft het vinden van een baan kan ik alleen maar met de man meevoelen uiteraard. Je gunt zoiets natuurlijk niemand, maar deze sympathieke man verdient echt vele malen beter. Helaas hebben wij dergelijke taferelen niet voor het zeggen.
Aan het einde van de middag (en tevens excursie) werden we wederom gedropt in de haven, waarna we direct teruggingen met de speedboot. Al voeren we nog wel even langs ‘Blue Lagoon’ bij ‘Comino’, maar hier kom ik later op terug. Eenmaal terug op Malta zelf moesten we nog even wachten op de chauffeur, die zou elk moment arriveren. Er stond wel een persoon in pak te wachten bij een busje, alsof hij mensen moest ophalen, maar die had andere namen en hotels op zijn lijstje staan. Wel ook 3 stellen voor 3 hotels, wat erg toevallig is. Wij maar wachten. Hij ook maar wachten. Dit werd me wel erg verdacht en na een klein half uurtje was iedereen het wachten toch wel beu en besloten we het Arkemannetje maar weer eens te bellen. En u raadt het al natuurlijk, die man had de verkeerde lijst bij zich, al verzekerde hij ons dat hij het ook maar had meegekregen en dus niet zijn fout was. Wiens fout het was deed er inmiddels al niet meer toe, we wilden graag terug naar onze hotels. Hier arriveerden we uiteindelijk rond een uur of half zeven en na de gebruikelijke rituelen gingen we tegen half negen op pad om een restaurantje op te zoeken. Vanwege een toch redelijk intensieve dag kozen we ‘gewoon’ voor Paul’s Seabreeze. Sabine nam een Bruschetta (gegrild brood met knoflook en olijfolie) met tomaat en daarna zalm en ik koos voor nacho’s vooraf, gevolgd door een penne uit de oven met gehakt en kaas. Dit mocht uiteraard weer goed smaken. Alleen Sabine had niet echt een goed gevoel over haar blaas en dus zijn we vrijwel direct erna teruggekeerd naar het hotel. Het was inmiddels toch al niet vroeg meer en bovendien was het een enerverende, maar zeker ook exhaustieve dag geweest. Nadat we onze reisagent hadden gebeld voor eventuele informatie omtrent gezondheid deden we bij de receptie navraag voor een dokter. We waren vooral benieuwd wat zijn tarief zou zijn, want zo in het weekend en tegen de nachtelijke uren aan kan dit nogal aardig oplopen. Maar helaas kreeg hij niemand te pakken. Ook kregen we de indruk dat hij niet exact begreep wat een ‘urinary infection’ inhield, daar hij ambulance wilde bellen voor Sabine. Oké, ik heb dan nog nooit een blaasontsteking gehad en als ik het moet geloven van mijn vriendin is dit erg onbehaaglijk en geeft het een branderig gevoel, maar de beste man kan natuurlijk ook overdrijven. We hebben hier – godzijdank – niet te maken met een levensbedreigende situatie. Toen zijn we maar teruggekeerd naar onze kamer in de hoop dat deze irritaties snel weg zouden gaan. We hebben nog even geïnteresseerd zitten kijken naar het laatste deel van een documentaire over de nabestaanden van de vlucht van MH17 en nog naar ‘Vive le Vélo’, de Belgische variant van ‘De Avondetappe’ of ‘Tour du Jour’. Daarna was het de hoogste tijd om te gaan rusten, zeker voor Sabine. We willen natuurlijk niet dat dit vervelende kwaaltje van negatieve invloed gaat zijn op onze welverdiende vakantie.
De wekker ging om 07:09 uur. Even vlug ontbijten en daarna terug naar de kamer om spullen bijeen te rapen, want we worden om 08:15 uur opgehaald… dachten we tenminste. Luttele minuten voor achten ging de kamertelefoon: de chauffeur stond al op ons te wachten, was de mededeling. Ben je in principe op tijd, moet je alsnog haast maken, aangezien er één of meerdere personen staan te wachten op jou. Achteraf bleek het enigszins onnodig, want we hadden gelijk wat betreft het tijdstip en Guy – de Engels-Maltese chauffeur – was dus te vroeg. Nog twee duo’s opgehaald bij andere hotels in de buurt; twee Antwerpse dames en een stel uit Numansdorp (Z-H). We werden gedropt bij een haventje aan de linkerzijde van het eiland, alwaar we op een speedboot zouden moeten stappen om de overtocht naar Gozo (en ook Comino) te maken. Eenmaal bij de oversteekplaats aangekomen meldde de chauffeur dat we moesten wachten op ‘Andy I’, een boot met een blauw dak. Alleen was er na ruim twintig nog altijd geen teken van Andy. Waar is Andy? Andy, waar hang je nou toch uit kerel? Uiteindelijk was het geduld op en besloten we de reisagent te bellen met de mededeling dat we nog altijd Andyloos waren. Zijn respons: we waren er vroegtijdig, want er moesten nog zestien mensen arriveren die ook op deze boot zouden moeten stappen. Alsof het moest gebeuren, kwamen er nog enkele busjes aangereden nog voordat de telefoonverbinding was verbroken. Even snel tellen bracht het aantal tot – jawel – zestien personen. We liepen met die meute mee richting het einde de kade en per direct kwam ook Andy aangevaren. Eindelijk kwam er een beetje ‘vaart’ in dus (zowel letterlijk als figuurlijk).
Dit stevige tempo continueerde op de Middellandse Zee en binnen no-time waren we bij Gozo. Aangekomen in de haven van Mgarr (de oplettende lezer herkent deze plaats) startte onze dagexcursie daadwerkelijk: een jeepsafari om het eiland Gozo te verkennen. Allereerst kunt u gelijk het begrip ‘safari’ achterwege laten, aangezien we echt geen jachtexpeditie in de jungle zullen ondergaan, laat staan de ‘Big Five’ spotten. Ik prefereer in dit geval een term als jeeptocht, jeepverkenning of iets in die trant. Aldaar werden er groepjes gevormd en verdeeld over de vijf jeeps en wij kwamen terecht bij het stelletje uit Numansdorp, een Hollands onderonsje dus. De man die de distributie van de toeristen initieerde was tevens ook onze chauffeur: Luis (of misschien wel Louis, maar ik houd voor het gemak wel de schrijfwijze van de jeukerige beestje aan). Een toffe peer die Luis, maar daar kom ik later nog wel op terug. We reden voorop en onze eerste stop was bij de ‘Ta’ Cenc Cliffs’. Deze rotskust met ruige kliffen is een populaire wandelroute voor de lokale bevolking en via een loopbrug en een smal weggetje gaan zij vaak in het diepe zwemmen. Voor ons was het goed voor een eerste stop en een mooie gelegenheid voor een fotomomentje. Bovendien legde Luis gelijk een en ander uit, waaronder wat we precies aan het aanschouwen zijn inclusief de nodige achtergrondinformatie hierover. Tevens haalde hij onze planning aan van vandaag en wilde hij onze voorkeuren weten voor de lunch: soep of pasta als voorafje en kip, vis of kaaspastei als hoofdlunch. Beide kozen we voor de vloeibare kost en dat wat uit de zee komt. We vervolgden onze weg naar de oostkust van het eiland en reden langs ‘Xlendi’, waar zich onder andere een vuurtorentje en zandstrandje bevindt en Victoria, de hoofdstad van Gozo. Vroeger heette dit gefortificeerde stadje nog Rabat, maar ter ere van de Britse koningin is dit ooit eens veranderd. Ik zeg: handig, in verband met het feit dat er op het hoofdeiland ook een plaatsje Rabat is. Onze tweede stop van de dag is bij de ‘Ta’ Pinu Shrine’, oftewel een Rooms-katholieke basiliek en tevens nationaal heiligdom van Malta. Een indrukwekkende kerk om te zien, zowel van binnen als van buiten. Voordat we vertrokken meende Sabine een persoon uit een andere jeep te herkennen, alsof hij uit Middelburg of omgeving kwam. “Ik weet zeker dat ik hem wel eens in Schutters heb gezien”, refererend aan – tot voor kort – haar tweede huis in het weekend. Haar nieuwsgierigheid kon uiteraard niet de kop worden ingedrukt en dus stapte ze op hem af om het vragen. Ze bleek gelijk te hebben. Termen als ‘toevallig’ en ‘onverwachts’ zouden toch zeker de overhand moeten hebben op zo’n moment, maar voor die jongen leek het de normaalste zaak van de wereld dat je iemand 2000 kilometer van je woonplaats aantreft en dan praat ik nog over vogelvluchtperspectief. Meneer gaf knikte bevestigend en gaf verder geen sjoege. Sabine, lekker laten doen zo’n onverschillige zoutzak.
Enige tijd later passeerden we een kalksteengroeve waar Luis vertelde dat mensen in weersomstandigheden van ruim 40 graden °C hun taken moeten uitvoeren. Afzien dus. Overigens is Malta een heel populair eiland om films te schieten, zo ook hier op Gozo. Zo is onder meer Gladiator en Troy hier tot stand gekomen. Luis, tijdens het laagseizoen een fervent seriekijker, kon dit niet genoeg benadrukken, zo trots was hij erop. Hierna arriveerden we bij onze derde stop van de dag en dit was toch wel de highlight van de dag: Dwejra Bay. Ook hier rotsformaties aan de kust, maar met meer attractieve landmarks. Middels een boottochtje werd je – uiteraard tegen een tarief van € 4,- p.p. – om en door de grotten gevaren. Het decor is er prachtig, met indrukwekkende rotsen en hier en daar ook (met een beetje fantasie) stukken klif in de vorm van een krokodil, schildpad en een menselijk gelaat. Ook bevindt zich daar de ‘Fungus Rock’, een steenmassa in de vorm van een paddenstoel en waar vroeger een zeldzame plant groeide met een medicinale werking, aldus Luis. En niet te vergeten hét pronkstuk aan de linkerzijde van dit eiland: Azure Window, oftewel simpelweg ‘het Blauwe Raam’ voor de doorsnee Nederlander. Door de lichtval door dit ‘venster’ ontstaan er diverse heldere kleuren blauw in het water wat zorgt voor een prachtig aanzicht. Duidelijk een must see als je naar Malta gaat. Wel ging het wat vlug voorbij, uit het niets voerden we er langs en nog geen minuut later waren we er alweer weg. Gelukkig konden we het nog net op tijd vastleggen op camera, maar hierbij had men wat ons betreft wat langer stil mogen staan (figuurlijk dan uiteraard).
Inmiddels aanbeland bij de noordkant van het eiland, was het eerstvolgende bezienswaardigheid de zoutpannen van Qbajjar. Hier wordt het zeezout gewonnen. Het idee is dat het water in de pannen stroomt en na een tijdje verdampt waardoor het residu zout is. Dit proces duurt ongeveer een dag of zeven als we Luis moeten geloven. Dit verschilt natuurlijk ieder keer, afhankelijk van verscheidene natuurlijke factoren. Op deze manier wint men hier jaarlijks tonnen zout. En zoals Lenie (onze medereizigster) clever opmerkte: hier is dus geen sprake van Jozo zout, maar Gozo zout. Even verderop was de tijd dan eindelijk aangebroken om uitgebreid te gaan lunchen. De soep en vis smaakten voortreffelijk en nadien gingen we even naar buiten toe en misten we bijna het toetje, maar gelukkig bleek er nog voldoende te zijn, waardoor we die ook nog lekker hebben kunnen opsmikkelen. Het middagprogramma was vrij helder, we gingen naar Ramla Bay, één van de (weinige) zandstranden van zowel Gozo als Malta in zijn geheel. Het is dan ook direct de grootste van het eiland. Alvorens we hier arriveerden, reden we eerst nog langs Marsalforn Bay, een alternatief zandstrandje op Gozo. Iets meer landinwaarts sprak Luis over een Rio de Janeiro-achtig Christusbeeld en wees ons deze aan, maar uiteraard was het enigszins chauvinistische grootspraak; het was niet meer dan een duidelijke imitatie van ‘Cristo O Redentor’ en dan nog de kleine versie. Maar goed, beeld is beeld en dus heeft Luis technisch gezien wel gelijk. Eenmaal gearriveerd bij Ramla Bay, kregen we anderhalf uur de tijd om te doen wat we willen. En dat is heerlijk dagdieven en slampampen, oftewel luieren en kuieren. Vanwege het feit dat er zo weinig zandstranden zijn, was het ook hier relatief druk door de combinatie van toeristen en locals die weekend aan het vieren waren. Gelukkig was er geen sprake van hutjemutje-praktijken. Het water had een ideale temperatuur, alleen om deze te bereiken moest je wel uitkijken voor allerlei stenen en rotspartijtjes in het water. Iets wat minder prettig was voor onze, bij tijd en wijlen, klunzige Bien. Het zag er een beetje uit alsof Lucille Werner de zee betrad met zo’n kettingbal voor gedetineerden om haar enkel, waarbij het oogde alsof ze bij elke stap – of zelfs nog maar poging tot een stap – om dreigde te kukelen. Desalniettemin had het toch iets schattigs, vond ik. Na een poging in het water ging ze toch maar even lekker zonnen. Dit ging vooraf aan enkele verwoede pogingen om haar handdoek goed uit te kloppen en neer te leggen (kijk maar op de foto’s voor het bewijs; deze liegen er niet om).
Na een tijdje zonnen en verkoeling zoeken in het water gingen we weer verder en vertelde Luis nog enkele feiten en cijfers over het eiland. Ook zouden we nog langs ‘Qala’ rijden, waar zich een heuse windmolen zou bevinden. U raadt het al, deze vier slonzige wiekjes op een paar aaneengeregen stokjes kunnen wij als Hollanders niet serieus nemen en dat heb ik Luis dan ook haarfijn uitgelegd. Ik bood hem zelfs een uitstapje aan naar Zeeland om te komen bezichtigen wat pas molens zijn. In dit gebied ging het overigens steeds meer heuvelop en toen we achter ons keken bleek dat er nog maar vier jeeps over waren in plaats van vijf. Er leek er dus eentje achterop geraakt te zijn, maar later bleek dat deze toch weer heeft kunnen aanklampen, als een wielrenner die terug aanhaakt aan het peloton. We stopten vervolgens nog bij een mooi panoramapunt, waar we een aantal fraaie plaatjes hebben kunnen schieten en Luis was (uiteraard) zo vriendelijk om ons samen te fotograferen. En toen zat onze tocht er eigenlijk alweer bijna op, we hoefden alleen nog terug te keren naar waar we begonnen: Mgarr Harbour. Hiermee was de cirkel rond en hebben we in grote lijnen het hele eiland rondgereden. Onderweg hebben we mooie dingen gezien, maar vooral veel lol gehad met Luis en onze mede Hollanders. Dit maakte zeker de dag (compleet). De andere vier jeeps hadden het beduidend minder getroffen, zo konden wij concluderen. Daar waar Luis bijna letterlijk de oren van je kop lulde (in positieve zin), zo stil waren de andere chauffeurs. Die hebben volgens mij zo min mogelijk verteld en puur gedaan wat ze moesten doen: mensen rondrijden. Die hebben naar mijn mening toch een stukje beleving gemist van dit interessante eiland. Sabine stelde – nieuwsgierig dat ze is – ook nog wat vragen over Luis z’n privéleven. Dit bleek emotioneler dan bedoeld, hij had inmiddels al enkele tragische gebeurtenissen meegemaakt, waaronder het verliezen van zijn vrouw en baan. Nou heb ik geen vrouw, maar niemand wil zijn partner uiteraard kwijtraken en wat betreft het vinden van een baan kan ik alleen maar met de man meevoelen uiteraard. Je gunt zoiets natuurlijk niemand, maar deze sympathieke man verdient echt vele malen beter. Helaas hebben wij dergelijke taferelen niet voor het zeggen.
Aan het einde van de middag (en tevens excursie) werden we wederom gedropt in de haven, waarna we direct teruggingen met de speedboot. Al voeren we nog wel even langs ‘Blue Lagoon’ bij ‘Comino’, maar hier kom ik later op terug. Eenmaal terug op Malta zelf moesten we nog even wachten op de chauffeur, die zou elk moment arriveren. Er stond wel een persoon in pak te wachten bij een busje, alsof hij mensen moest ophalen, maar die had andere namen en hotels op zijn lijstje staan. Wel ook 3 stellen voor 3 hotels, wat erg toevallig is. Wij maar wachten. Hij ook maar wachten. Dit werd me wel erg verdacht en na een klein half uurtje was iedereen het wachten toch wel beu en besloten we het Arkemannetje maar weer eens te bellen. En u raadt het al natuurlijk, die man had de verkeerde lijst bij zich, al verzekerde hij ons dat hij het ook maar had meegekregen en dus niet zijn fout was. Wiens fout het was deed er inmiddels al niet meer toe, we wilden graag terug naar onze hotels. Hier arriveerden we uiteindelijk rond een uur of half zeven en na de gebruikelijke rituelen gingen we tegen half negen op pad om een restaurantje op te zoeken. Vanwege een toch redelijk intensieve dag kozen we ‘gewoon’ voor Paul’s Seabreeze. Sabine nam een Bruschetta (gegrild brood met knoflook en olijfolie) met tomaat en daarna zalm en ik koos voor nacho’s vooraf, gevolgd door een penne uit de oven met gehakt en kaas. Dit mocht uiteraard weer goed smaken. Alleen Sabine had niet echt een goed gevoel over haar blaas en dus zijn we vrijwel direct erna teruggekeerd naar het hotel. Het was inmiddels toch al niet vroeg meer en bovendien was het een enerverende, maar zeker ook exhaustieve dag geweest. Nadat we onze reisagent hadden gebeld voor eventuele informatie omtrent gezondheid deden we bij de receptie navraag voor een dokter. We waren vooral benieuwd wat zijn tarief zou zijn, want zo in het weekend en tegen de nachtelijke uren aan kan dit nogal aardig oplopen. Maar helaas kreeg hij niemand te pakken. Ook kregen we de indruk dat hij niet exact begreep wat een ‘urinary infection’ inhield, daar hij ambulance wilde bellen voor Sabine. Oké, ik heb dan nog nooit een blaasontsteking gehad en als ik het moet geloven van mijn vriendin is dit erg onbehaaglijk en geeft het een branderig gevoel, maar de beste man kan natuurlijk ook overdrijven. We hebben hier – godzijdank – niet te maken met een levensbedreigende situatie. Toen zijn we maar teruggekeerd naar onze kamer in de hoop dat deze irritaties snel weg zouden gaan. We hebben nog even geïnteresseerd zitten kijken naar het laatste deel van een documentaire over de nabestaanden van de vlucht van MH17 en nog naar ‘Vive le Vélo’, de Belgische variant van ‘De Avondetappe’ of ‘Tour du Jour’. Daarna was het de hoogste tijd om te gaan rusten, zeker voor Sabine. We willen natuurlijk niet dat dit vervelende kwaaltje van negatieve invloed gaat zijn op onze welverdiende vakantie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
