Donderdag Dierendag

Donderdag 7 november (dag 32)
Koh Lanta (± 75 km)

Pakweg acht uur ging de wekker. Op naar het ontbijt. Ditmaal geen buffet maar een tamelijk ruim keuzemenu. Voor ieder wat wils dus. Ik heb een goede bodem kunnen leggen en dat was wel nodig ook, gezien het aantal kilometers dat we zouden gaan maken.. per scooter! We hadden inderdaad besloten om eens even het eiland met deze vervoerswijze te gaan verkennen. Lekker relaxt. Eerst bapten we een heel stuk zuidelijk, waar we een korte stop maakten voor een drankje en ook het uitzicht op die hoogte. Een beetje spijtig alleen dat we uitkeken op niet meer en niet minder dan een braakterrein. Snel de weg vervolgd, op-en-neer, over de heuvelachtige weggetjes tot we niet meer verder konden. Dit is echt cool, zo lekker onbezorgd toeren over een prachtig eilandje met een zonnetje op je gericht. Aan het einde van de weg kwamen we in een echt lokale en authentieke gemeenschap terecht, waar echt alles nog heel basic was. En onze timing was goed, want we waren getuigen van een trouwerij. Lees de voorgaande zin nog maar eens goed voor alle zekerheid; we waren getuigen van een trouwerij, niet getuigen bij een trouwerij. Nuanceverschilletje. Zou ook wel een beetje vreemd zijn van de bruid en bruidegom om vier wildvreemde Westerlingen plompverloren aan te wijzen als bruidsmeisje c.q. bruidsjonkers. Enfin…

Daarna zijn we weer noordwaarts gekeerd met de scooby’s (logisch, dit was de enige mogelijke weg natuurlijk) om wat mooie, rustige en verlaten stranden te spotten. Onderweg vielen er veel prachtige panoramische taferelen waar te nemen, maar dat is niet wat er in mevrouw Chaudron haar hoofdje omging. Zij zat achterop bij haar levensgezel en concludeerde dat de drie mannen zichtbaar genoten van de snelheid en het bij vlagen eens goed opvoeren van het tempo. Persoonlijk ervoer ik het helemaal niet zo, maar voor Anne was het flagrant en onweerlegbaar: ze was toeschouwer – sterker nog slachtoffer – van pure, en ik quote, ‘haantjesgedrag’. Wat jij wil, meid.
Geloof het of niet, maar binnen vijf minuten troffen we achtereenvolgens een olifant, slang(etje), aap en reusachtige leguaan op dan wel aan de kant van de weg. Hoe vet is dat! Ik zweer het je, Reptielenzoo Iguana kan hier nog wat van opsteken. We maakten hier en daar een korte stop, om even rond te kijken en met name om op vrijwel verlaten strandjes eens goed te genieten van de gehele omgeving. Helemaal ‘Remy’ waren we ook weer niet, daar er twee ossen los liepen op het strand. Laat ik maar gewoon doen alsof het de normale gang van zaken is en hier verder niet op ingaan. Het was in ieder geval heerlijk tot rust komen en af en toe eens een duikje nemen in het, qua temperatuur, ideale water. Op één van die strandjes was een kleine toko waar men vocht verkocht, dus dat konden we wel gebruiken. De mensen daar hadden daar een erg grappig ‘huisdier’. Het was zo’n klein, handig, snel, maar vooral brutaal aapje. Hij sprong druk heen en weer en was absoluut niet schuw. Hij was in feite gewoon gewend aan mensen, dat kon je goed merken. Waar hij ook niet vies van was overigens, was het bierflesje waar hij zijn twee kleine klauwtjes omvouwde en probeerde te nuttigen. Bij deze noem ik hem dan ook het Changaapje.

Daarna rustig de tijd genomen om terug te keren naar ons verblijf, om daar vervolgens een welverdiende douche te nemen. Op basis van de vorige avond hadden we besloten om nog even romantisch van zonsondergang te genieten op het strandje vlakbij onze guesthouse. Echter, alsof het een teken was van bovenaf, was het plotsklaps bewolkt. Dat plannetje ging dus op in rook. Toen zijn we maar direct door gelopen naar Rann, omdat het gewoon een prima tentje was om een avondmaal te verorberen. En omdat mijn oog was gevallen op die (sv)enorme spies vlees, die sinds gisteren daar al lag te glimlachen naar me op die menukaart. En het bleek een gemeende smile, want hij was verrukkelijk. Nadien zijn we het strand verder afgelopen om te kijken of er een plek was waar we nog wat gezellige uurtjes konden doorbrengen. Er was alleen betrekkelijk weinig op het eerste gezicht, dus vroegen we aan wat lokale mensen waar het te doen was die avond. De reactie was: ‘O Sow Bar’. In ieder geval, dat is wat wij er na drie keer vragen het beste van konden maken. Dus wij op zoek naar die toko met een wat aparte naam en we sprongen dan ook zowat de eerste de beste party tuk-tuk (helemaal verlicht in disco style) in die voorbij kwam. We waren er vrij snel en dus ook aan de vroege kant, waardoor we besloten bij het tentje ernaast eerst ff te chillen met een biertje en een pizza. Daarna werd het iets drukken en verkasten we naar de buren. O ja, de plek heette trouwens ‘Oceans Bar’ en dat verklaarde een hoop nadat het eindelijk was doorgedrongen. Het was heel uiteraard weer heel gezellig, een aspect waar we vaak wel raad mee weten. Dit sloeg echter om toen ik erachter kwam dat mijn slippers waren gejat en de drank op een averechtse manier insloeg. Je zou zeggen: waar maak je je druk om, het zijn maar slippers van ongeveer twee tientjes. Dat waren exact mijn gedachten, maar dan wel wat aan de late kant; namelijk pas de volgende ochtend. Een beetje jammer, omdat mijn Bartje Bobby-gedrag natuurlijk een negatieve invloed heeft op de mensen waar ik die avond mee ben. En dat is natuurlijk wel een excuusje waard. Dus bij deze. Aan de andere kant, menigeen maakt wel eens een slippertje, ik raakte hem slechts kwijt…