Op eigen houtje
Door: Marvin Hoogerland
Blijf op de hoogte en volg Marvin
13 November 2013 | Thailand, Chiang Mai
Woensdag 13 november (dag 38)
Chiang Mai (± 25 km)
Vroeg in de ochtend gewekt door het geluid van een haan. Het was niet Arie, maar daadwerkelijk zo’n mannelijke kip die kan kraaien. Het was allemaal een beetje wazig, die eerste minuten. Een soezerig hoofd met daarin een gedachte nog half afgedwaald naar het rijk der dromen. Mijn zwaar aanvoelende oogleden konden de onstuimige geluiden om me heen niet negeren en dus begaven ze zich in opwaartse richting. Het eerste wat ik trof waren mijn oordopjes op mijn borst en op het moment dat ik deze weghaalde, een rode afdruk ervan. Dan heb ik vast nog even mijn eigen muziek willen luisteren vannacht, zeker. Langzaam werd in ieder geval één ding duidelijk: de vorige avond had er aardig in gehakt. En dat zonder gehakt te hebben gehad. En zonder gehakt te hebben. Enfin, alle commotie en tumult om me heen was me eigenlijk te veel zo vroeg op de ochtend, maar achteraf gezien was het niet meer dan een aantal mensen die opstond, aankleedde, opfriste en zich begaf naar het ontbijt. Na het ochtendvoer was de tijd aangebroken om te baden met de olifanten. Allicht enerverend voor nieuwkomers, maar het was maar ootmoedig en moderaat in vergelijking met wat wij in Kanchanaburi hadden gedaan (zie dag 7). Ter bekrachtiging: hier mocht je bijvoorbeeld niet eens op de olifanten zitten, laat staan dat er echte interactie plaatsvond. Dus Sander en ik wachtten, al relaxend, rustig af aan de kant, terwijl enkele anderen een emmertje water tegen een olifantenpoot aan mochten gooien. Het culminatiepunt van sensatie, dames en heren!
Daarna teruggekeerd, de spullen gepakt en geduldig gewacht op de truck (circa een uur) die ons naar een waterval bracht. Althans, tot zover de begaanbare wegen gingen, daarna moesten we nog zelf tien minuten wandelen. Vlak voordat we arriveerden, wist Mr. Sosa te verkondigen dat deze cascade niet ‘echt’ was, maar ‘kunstmatig gecreëerd’. Desalniettemin was deze bron van naar beneden stromend H2O helder, schoon en verkoelend. Maar belangrijker nog: het fungeerde als verfrissende douche. Bovendien was er een soort ‘natuurlijke’ glijbaan, wat ook voor de nodige geneugte zorgde. Aan de rand van de waterval hebben we tevens onze lunch genuttigd. Na deze recreatieve sessie begon de twee à drie uur durende trektocht naar Lahu Village in de Noord-Thaise bergen. Dit was, in tegenstelling tot gisteren, 100% ‘up’. Pittig dus, maar dan voor de verandering eens met een andere betekenis van het woord met betrekking tot de context Thailand. Het waren open vlaktes, soms wegen, altijd steil en rond een uur of twaalf; hetgeen inhoudt dat de toch al felle zon het meest krachtig is. Kortom: peentjes zweten dus. We waren denk ik vijf hectometer ver en toen was ik al helemaal kapot aan het gaan. Maar: ‘come on, hè’! (Lees dit met de gebogen biceps emoticon van Whatsapp ter verbeelding; zie onder dit verslag bij de foto's). Een beetje doorzettingsvermogen en het komt allemaal goed! Na de eerste rustpauze kwam ik eenmaal in het ritme en toen was het belachelijk veel transpireren, maar verder ging het goed. Zolang we bleven lopen dan tenminste, want veel korte onderbrekingen werken niet bepaald in je voordeel, kwamen we al snel achter gelukkig. Dus gewoon een stevig tempo aanhouden en dan komt het vanzelf goed. Onfortuinlijk dat er dan een Canadees vrouwtje bijzit met astma, die dus juist die adempauzes nodig had. Trouwens, astma… hmmm. Astma, astma, astma… dat woord zegt me iets. Oh ja, nu weet ik het weer! Dat is die aandoening die ook bij mij werd geconstateerd toen ik een keer met een conditionele klacht bij de huisarts kwam. Nog bedankt daarvoor, hè. Ik heb echt heel veel plezier beleefd aan die (onjuiste) diagnose! Dus bij deze, doktertje: up yours! Hij zal wel gedacht hebben: ‘astma weer op mijn bankrekening staat aan het eind van de maand’. Maar goed, uiteindelijk waren we alsnog aan de snelle kant door ons hoge tempo, want we arriveerden ongeveer na een uur en een kwartier. Met name ook credits voor de prachtige Spaanse ‘canciones’, aangezien deze liederen ten goede kwamen van de sfeer onderweg.
Eenmaal in het kamp werden onze slaapplaatsen toegewezen en was het even op adem komen. Binnen enkele seconden viel ik drie kilo af, simpelweg door mijn doorweekte shirt uit te trekken. Gelukkig waren we niet met een hele groep (er waren er natuurlijk weer meerdere), maar gewoon met onze selectieve gezelschap, aangevuld door een Koreaans meisje. Iedereen had logischerwijs de drang om direct even te gaan douchen. Behalve Sander en ik dan. Wij namen, uit eigen initiatief, de taak op ons om nog even hout te gaan verzamelen voor ’s avonds bij het vuur. Potverdorie, wat waren we toch goed bezig! Vlak buiten het terrein lagen talloze losse boomstronkjes en dus waren we relatief snel klaar. Eind van de middag een korte en vooral koude douche genomen om vervolgens bij het avondmaal aan te schuiven. Dit is even een blij momentje voor de van Belzens onder ons; we aten namelijk erepols. En dat ook nog eens rond de tijd van half zes! Nou zeg, had dat even mooi geweest voor je, van B. Daarna nog even de zonsondergang wezen kijken vanaf een mooi punt, maar helaas was het teveel bewolkt om er maximaal van te kunnen genieten. Terug bij onze hut waren er een paar lokale dametjes, die massages gaven. Dat kon ik wel even gebruiken na deze intensieve tocht van vanmiddag. Die vrouwtjes weten wel van wanten gelukkig, het was bevrijdend lekker en ik werd er helemaal zen van. Oké, dat is wellicht wat aangedikt, maar het was serieus fijn. Toch kreeg ik op het laatst nog wel even gemengde gevoelens, toen ik er achter kwam dat ze dit alles deed terwijl ze ook een baby bij haar droeg! WTF. Dit is best bizar, toch? Snel vergeten, niet meer aan denken, jongen. In de avonduren was het wederom chillen, alleen moesten we het dit keer wel stellen zonder live muziek. Maar dat deerde niet, want dit gaf ons de gelegenheid om gezellig te kletsen onderling en elkaar echt wat beter te leren kennen. De ambiance was zeer gemoedelijk en daar gaat het uiteindelijk ook om, vind ik. De meest fanatieke Spaanse voetbalfan van de vijf dames was overigens behoorlijk enthousiast bezig de twee jongens uit Basel te dissen. Dit was uiterst vermakelijk om vanaf de zijlijn te aanschouwen. En zo keuvelde de avond door, waarbij het wel een stukje later was geworden dan gisteren, namelijk zo’n twee uur in de nacht. Rond die tijd sloot Sander af, door het laatste ‘woord’ te hebben.
Chiang Mai (± 25 km)
Vroeg in de ochtend gewekt door het geluid van een haan. Het was niet Arie, maar daadwerkelijk zo’n mannelijke kip die kan kraaien. Het was allemaal een beetje wazig, die eerste minuten. Een soezerig hoofd met daarin een gedachte nog half afgedwaald naar het rijk der dromen. Mijn zwaar aanvoelende oogleden konden de onstuimige geluiden om me heen niet negeren en dus begaven ze zich in opwaartse richting. Het eerste wat ik trof waren mijn oordopjes op mijn borst en op het moment dat ik deze weghaalde, een rode afdruk ervan. Dan heb ik vast nog even mijn eigen muziek willen luisteren vannacht, zeker. Langzaam werd in ieder geval één ding duidelijk: de vorige avond had er aardig in gehakt. En dat zonder gehakt te hebben gehad. En zonder gehakt te hebben. Enfin, alle commotie en tumult om me heen was me eigenlijk te veel zo vroeg op de ochtend, maar achteraf gezien was het niet meer dan een aantal mensen die opstond, aankleedde, opfriste en zich begaf naar het ontbijt. Na het ochtendvoer was de tijd aangebroken om te baden met de olifanten. Allicht enerverend voor nieuwkomers, maar het was maar ootmoedig en moderaat in vergelijking met wat wij in Kanchanaburi hadden gedaan (zie dag 7). Ter bekrachtiging: hier mocht je bijvoorbeeld niet eens op de olifanten zitten, laat staan dat er echte interactie plaatsvond. Dus Sander en ik wachtten, al relaxend, rustig af aan de kant, terwijl enkele anderen een emmertje water tegen een olifantenpoot aan mochten gooien. Het culminatiepunt van sensatie, dames en heren!
Daarna teruggekeerd, de spullen gepakt en geduldig gewacht op de truck (circa een uur) die ons naar een waterval bracht. Althans, tot zover de begaanbare wegen gingen, daarna moesten we nog zelf tien minuten wandelen. Vlak voordat we arriveerden, wist Mr. Sosa te verkondigen dat deze cascade niet ‘echt’ was, maar ‘kunstmatig gecreëerd’. Desalniettemin was deze bron van naar beneden stromend H2O helder, schoon en verkoelend. Maar belangrijker nog: het fungeerde als verfrissende douche. Bovendien was er een soort ‘natuurlijke’ glijbaan, wat ook voor de nodige geneugte zorgde. Aan de rand van de waterval hebben we tevens onze lunch genuttigd. Na deze recreatieve sessie begon de twee à drie uur durende trektocht naar Lahu Village in de Noord-Thaise bergen. Dit was, in tegenstelling tot gisteren, 100% ‘up’. Pittig dus, maar dan voor de verandering eens met een andere betekenis van het woord met betrekking tot de context Thailand. Het waren open vlaktes, soms wegen, altijd steil en rond een uur of twaalf; hetgeen inhoudt dat de toch al felle zon het meest krachtig is. Kortom: peentjes zweten dus. We waren denk ik vijf hectometer ver en toen was ik al helemaal kapot aan het gaan. Maar: ‘come on, hè’! (Lees dit met de gebogen biceps emoticon van Whatsapp ter verbeelding; zie onder dit verslag bij de foto's). Een beetje doorzettingsvermogen en het komt allemaal goed! Na de eerste rustpauze kwam ik eenmaal in het ritme en toen was het belachelijk veel transpireren, maar verder ging het goed. Zolang we bleven lopen dan tenminste, want veel korte onderbrekingen werken niet bepaald in je voordeel, kwamen we al snel achter gelukkig. Dus gewoon een stevig tempo aanhouden en dan komt het vanzelf goed. Onfortuinlijk dat er dan een Canadees vrouwtje bijzit met astma, die dus juist die adempauzes nodig had. Trouwens, astma… hmmm. Astma, astma, astma… dat woord zegt me iets. Oh ja, nu weet ik het weer! Dat is die aandoening die ook bij mij werd geconstateerd toen ik een keer met een conditionele klacht bij de huisarts kwam. Nog bedankt daarvoor, hè. Ik heb echt heel veel plezier beleefd aan die (onjuiste) diagnose! Dus bij deze, doktertje: up yours! Hij zal wel gedacht hebben: ‘astma weer op mijn bankrekening staat aan het eind van de maand’. Maar goed, uiteindelijk waren we alsnog aan de snelle kant door ons hoge tempo, want we arriveerden ongeveer na een uur en een kwartier. Met name ook credits voor de prachtige Spaanse ‘canciones’, aangezien deze liederen ten goede kwamen van de sfeer onderweg.
Eenmaal in het kamp werden onze slaapplaatsen toegewezen en was het even op adem komen. Binnen enkele seconden viel ik drie kilo af, simpelweg door mijn doorweekte shirt uit te trekken. Gelukkig waren we niet met een hele groep (er waren er natuurlijk weer meerdere), maar gewoon met onze selectieve gezelschap, aangevuld door een Koreaans meisje. Iedereen had logischerwijs de drang om direct even te gaan douchen. Behalve Sander en ik dan. Wij namen, uit eigen initiatief, de taak op ons om nog even hout te gaan verzamelen voor ’s avonds bij het vuur. Potverdorie, wat waren we toch goed bezig! Vlak buiten het terrein lagen talloze losse boomstronkjes en dus waren we relatief snel klaar. Eind van de middag een korte en vooral koude douche genomen om vervolgens bij het avondmaal aan te schuiven. Dit is even een blij momentje voor de van Belzens onder ons; we aten namelijk erepols. En dat ook nog eens rond de tijd van half zes! Nou zeg, had dat even mooi geweest voor je, van B. Daarna nog even de zonsondergang wezen kijken vanaf een mooi punt, maar helaas was het teveel bewolkt om er maximaal van te kunnen genieten. Terug bij onze hut waren er een paar lokale dametjes, die massages gaven. Dat kon ik wel even gebruiken na deze intensieve tocht van vanmiddag. Die vrouwtjes weten wel van wanten gelukkig, het was bevrijdend lekker en ik werd er helemaal zen van. Oké, dat is wellicht wat aangedikt, maar het was serieus fijn. Toch kreeg ik op het laatst nog wel even gemengde gevoelens, toen ik er achter kwam dat ze dit alles deed terwijl ze ook een baby bij haar droeg! WTF. Dit is best bizar, toch? Snel vergeten, niet meer aan denken, jongen. In de avonduren was het wederom chillen, alleen moesten we het dit keer wel stellen zonder live muziek. Maar dat deerde niet, want dit gaf ons de gelegenheid om gezellig te kletsen onderling en elkaar echt wat beter te leren kennen. De ambiance was zeer gemoedelijk en daar gaat het uiteindelijk ook om, vind ik. De meest fanatieke Spaanse voetbalfan van de vijf dames was overigens behoorlijk enthousiast bezig de twee jongens uit Basel te dissen. Dit was uiterst vermakelijk om vanaf de zijlijn te aanschouwen. En zo keuvelde de avond door, waarbij het wel een stukje later was geworden dan gisteren, namelijk zo’n twee uur in de nacht. Rond die tijd sloot Sander af, door het laatste ‘woord’ te hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
