Dit bos begint met Aad en eindigt met een 'T(hee)'
Door: Marvin Hoogerland
Blijf op de hoogte en volg Marvin
31 Oktober 2013 | Maleisië, George Town
Donderdag 31 oktober (dag 25)
Cameron Highlands - Penang (George Town) (± 175 km)
Rond hetzelfde tijdstip ontwaakt als gisteren, want om 08:40 uur zou het ochtendprogramma weer starten. Hiervoor dus een korte douche nemen, al was dat niet echt een douche te noemen (ijskoud water, geen druk etc.) en ook direct de spullen weer inpakken en gereedmaken, zodat we deze begin de middag op konden pikken om de rondreis een vervolg te geven. Een jeep met de chauffeur genaamd Appu bracht ons in eerste instantie naar de Cameron BOH (Best Of Highlands) theeplantage. Deze eerste stop was op een locatie waar je over een valleiachtig gebied uitkeek, waar dus originele thee verbouwd wordt. Het was een imposante en vooral ook kolossaal uitzicht. We kregen hier een korte uitleg van Appu – de beste man leek overigens op Nicolas Anelka – over hoe ze hier onder meer te werk gaan en uiteraard zijn ook de nodige kiekjes gemaakt van deze omgeving. Daarna werd het pad bergopwaarts vervolgd over de kronkelige en vooral hobbelige wegen. Het waren ook veel scherpe bochten en daardoor was het slecht zicht om de hoek. Tel daarbij op dat het tweerichtingsverkeer was en dit gaf als gevolg dat onze Anelka voor iedere bocht overdreven claxonneerde als waarschuwing voor eventuele tegenliggers. Simpel doch praktisch. En in enig opzicht ook wel komisch. Circa een kwartier later bevonden wij ons op 6666 feet (ruim 2031 meter) hoogte. Dit was tevens op hetzelfde niveau als de wolken en dit leverde (zeker vanuit een uitkijktoren) een idyllisch beeld op. Naast het feit dat het allemaal mooi was om te aanschouwen, was het ook nog eens lollig met Nicolas die zowel de clown uithing alsook een rol als biologieleraar vervulde. Hij vertelde zeer gedetailleerd over de meest uiteenlopende planten en bloemen en welke medicinale functie ze bevatten. Mede door de amusementswaarde die hij eraan toevoegde was het naast educatief ook zeker interessant. Echter, ook teveel om te onthouden en daarnaast ook te lastig om alles van elkaar te onderscheiden. Qua rendement heb ik er dus niet veel aan overgehouden. Mocht u als lezer zich daar ooit bevinden met slechts mij en uw leven is afhankelijk van de juiste geneeskrachtige kruiden en planten: veel geluk, want het zal dan 50/50 zijn (of u overleeft het wel, of niet). Overigens, Appu was natuurlijk op de hoogte van onze afkomst. En zoals voor het gros van de mensen buiten Europa: in hun denkwereld is vaak de simpele vergelijking ‘Nederland = Amsterdam en Amsterdam = Nederland’ de algehele opvatting. Ik sprak zelfs ooit met iemand die er heilig van overtuigd was dat Nederland the hoofdstad van Amsterdam was. Maar goed, dat even geheel terzijde. In relatie tot de geneeskundige causerie van onze gids was het voor hem natuurlijk een inkoppertje om de link te leggen met ‘onze groene’ medicament. Lachen man.
Toen was de tijd aangebroken om de Mossy Forest te betreden. Ik had eerlijk gezegd vooraf geen flauw benul wat ik hier weer van moest verwachten, maar dat sloeg al vrij snel om in een positieve ervaring. Het was echt een cool landschap om te doorkruisen, namelijk een redelijk dichtgegroeid bosachtig gebied waardoor je echt moest klimmen en klauteren. Het waren allemaal gladde, modderige en bemoste paden waarover je jezelf moest verplaatsen. Vanaf sommige plekken had je een prachtige viewpoint over een heel gebied, maar de Avatar-achtige setting van deze forest zelf was ook in één woord ge-wel-dig. Het was alleen niet geschikt om te betreden met je nieuwste kleding en Appu had ons hier op voorhand ook al over gewaarschuwd. Niet dat je er dan nog veel aan kan veranderen, maar goed. Hij garandeerde praktisch dat er iemand zijn schoenen wel uit zouden gaan zien als ‘chocolate’. Je zou denken, wees extra alert en voorzichtig, dan kan het wel meevallen. Maar mijn linkerschoen had na twee minuten al een aardige chocoladekleur gekregen, daar in ik in een modderplasje was gaan staan. Niet heel erg slim, maar eigenlijk kon ik me er niet zo druk om maken. Op een gegeven moment kon je ergens staan, waar je op niets anders dan mos stond. Maar dat was in de loop der jaren zo dik en vastgegroeid, dat het redelijk wat massa kon dragen. Maar in principe stond je dus in het luchtledige, onder je was enkel afgrond. Dat was best wel apart. Na een half uur klauteren belandden we weer op de verharde weg, vlakbij waar de jeep stond. We zouden nu naar de theefabriek en het bijbehorende restaurant gaan. Echter, we waren wat aan de vroege kant, omdat wij zo snel door de Mossy Forest waren geknald. Normaliter duurde het allemaal wat langer blijkbaar (zal ook wel komen doordat wij een relatief jonge groep mensen waren). Hoe dan ook, Appu stelde ons voor of we nogmaals zo een stukje wilden bewandelen om wat tijd op te vullen. Dat lieten we ons natuurlijk geen tweede keer zeggen en hebben we dus nog een traject van zo’n twintig minuten afgelegd. Supercool.
Daarna een kort bezoekje aan de fabriek gebracht om te kijken hoe de thee gefabriceerd en verwerkt wordt. De machines die gebruikt worden dateren uit 1935 en verwringen en scheuren de binnenste cellen door de uitgedroogde bladeren te draaien en breken, waarbij ook sappen vrijkomen die kunnen worden gebruikt voor gisting. Hierbij worden enzymen in de bladeren blootgesteld aan zuurstof. Deze fase duurt ongeveer anderhalf tot twee uur en is cruciaal, aangezien hier de smaak en aroma ontwikkeld wordt. Om deze reden wordt het proces hier uiterst zorgvuldig beheerd om te zorgen voor een optimaal resultaat. Daarna worden de bladeren gedroogd in machines waar warme lucht van zo’n 100 graden Celsius doorgevoerd wordt en de hitte in deze oven wordt gecreëerd door rubberen ‘houten takken’ (circa twintig minuten). Na het drogen wordt de thee beoordeeld op deeltjesgrootte door het door een reeks trilzeven te halen. Daarnaast worden ook de stengels en vezels geëxtraheerd (Ja ja, Cevaaltje, dat had je niet gedacht hè!). Op deze manier heeft elke soort thee zijn eigen dichtheid en dus ook smaakeigenschappen. Ik denk, ik leg het even beknopt maar evident uit aan u. Daarna hebben we lekker theetje geproefd genaamd ‘Palas Supreme’, welke wordt bestempeld als een erg aromatische thee. Wat ik voornamelijk vond was dat het goed smaakte, haha. Deze thee nuttigden we op het terras waarbij je kon uitkijken over een groot deel van de plantage en dit was natuurlijk een mooi moment om wat mooie foto’s te maken. Daarna zijn we nog even het winkeltje ingegaan om wat van die originele en authentieke thee aan te schaffen voor het thuisfront. Nee moeders, ik ben je (nog niet helemaal) vergeten. Weer een geruststelling erbij.
En toen zat ons excursietje er alweer op, al stopten we onderweg terug naar de guesthouse nog wel even bij een lokaal marktje. Hier viel op zich wel goedkoop en vers fruit te halen; zo kostte vier bakjes aardbeien slechts 10 Ringgit (oftewel € 2,50). Om 13:40 uur arriveerden we dan bij de guesthouse en om 14:30 uur zou de bus vertrekken naar Penang. Een prima timing dus met betrekking tot het ochtendprogramma. Er waren niet zo heel veel medereizigers en dus werd het in plaats van een bus een minivan. Hierin zat met name Sander heel erg comfortabel. Het straalde zomaar van zijn gezicht af. Gelukkig stopten we na een tijdje in een plaatsje genaamd Ipoh en schakelden we over naar een touringcar. Hierin hadden we beduidend meer ruimte. Eén van onze collega-passagiers was een Argentijn en dat was eerlijk waar wel een aardige knul. Maar hij vroeg tijdens deze overstap aan hoe laat hij in Phuket zou kunnen arriveren. De respons van de man die het allemaal regelde was: ‘Not today anymore’. De kop die hij toen trok, is werkelijk waar onbetaalbaar. Ik heb echt letterlijk dubbel gelegen onder de twee stoelen die ik tot mijn beschikking had. Het was zelfs zo ernstig dat het richting een slappe lach ging. En tja, in een dergelijk geval valt er weinig meer te redden. Ik ging helemaal stuk om het feit dat hij dacht dat ie dat stuk vandaag nog wel kon halen, zo aan het eind van de middag, terwijl Phuket nog zo’n 750 à 800 kilometer verderop lag. Kort daarvoor had ik onze Batistuta even gesproken en het was echt wel een goede gast. Maar nu was ik hem praktisch in zijn gezicht aan het uitlachen (zo leek het dan, dit was niet het geval) en dat verdiende hij enerzijds ook helemaal niet. Dus bij deze een excuus voor mijn onbeholpen schaterende gemoedsuiting, het was niet zo lullig bedoeld als het waarschijnlijk op hem overkwam. Maar goed, we zouden rond 19:00-19:30 uur aankomen, dit werd een klein uurtje later. Geen probleem verder. Vanuit die plek besloten we maar om een taxi te nemen naar Georgetown, waar we zouden overnachten. Deze cab hebben we gedeeld met een Canadese gast en een Iers mens, die net als wij die kant op moesten. Waarom zou je dan niet de kosten splitten? Gelukkig duurde de rit niet zodanig lang, want al snel bleek dat we echt faliekant andere belangen hadden bij deze stad. Ik wil deze mensen niet bekritiseren verder, maar kort gezegd gingen wij er niet heen voor de typisch geplaveide straten en de achttiende-eeuwse architectuur. Eenmaal aangekomen in Lebuh Chulia (Chulia Street) hadden we een prima optrekje gevonden met de naam ‘Old Penang Guesthouse’. Het was natuurlijk ook de hoogste tijd om te gaan eten en dit hebben we gedaan in een typerend backpackersrestaurantje met volgekladde muren van klanten en hun mening over de toko en hun service. Het eten smaakte er in ieder geval wel al heb ik geen bericht achtergelaten. Daarna stelde Sander voor om even de weg naar de boot te verkennen, aangezien we daar morgenochtend vroeg weer mee weg moesten. Echter, na een tamelijk lange reis plus een opspelende hoofdpijn verkoos ik om een warme douche te nemen en op tijd het bedje op te zoeken. Van As volgde niet veel later en wist te melden dat het een klein kwartiertje lopen en in principe één lange weg was. Makkelijk dus.
Cameron Highlands - Penang (George Town) (± 175 km)
Rond hetzelfde tijdstip ontwaakt als gisteren, want om 08:40 uur zou het ochtendprogramma weer starten. Hiervoor dus een korte douche nemen, al was dat niet echt een douche te noemen (ijskoud water, geen druk etc.) en ook direct de spullen weer inpakken en gereedmaken, zodat we deze begin de middag op konden pikken om de rondreis een vervolg te geven. Een jeep met de chauffeur genaamd Appu bracht ons in eerste instantie naar de Cameron BOH (Best Of Highlands) theeplantage. Deze eerste stop was op een locatie waar je over een valleiachtig gebied uitkeek, waar dus originele thee verbouwd wordt. Het was een imposante en vooral ook kolossaal uitzicht. We kregen hier een korte uitleg van Appu – de beste man leek overigens op Nicolas Anelka – over hoe ze hier onder meer te werk gaan en uiteraard zijn ook de nodige kiekjes gemaakt van deze omgeving. Daarna werd het pad bergopwaarts vervolgd over de kronkelige en vooral hobbelige wegen. Het waren ook veel scherpe bochten en daardoor was het slecht zicht om de hoek. Tel daarbij op dat het tweerichtingsverkeer was en dit gaf als gevolg dat onze Anelka voor iedere bocht overdreven claxonneerde als waarschuwing voor eventuele tegenliggers. Simpel doch praktisch. En in enig opzicht ook wel komisch. Circa een kwartier later bevonden wij ons op 6666 feet (ruim 2031 meter) hoogte. Dit was tevens op hetzelfde niveau als de wolken en dit leverde (zeker vanuit een uitkijktoren) een idyllisch beeld op. Naast het feit dat het allemaal mooi was om te aanschouwen, was het ook nog eens lollig met Nicolas die zowel de clown uithing alsook een rol als biologieleraar vervulde. Hij vertelde zeer gedetailleerd over de meest uiteenlopende planten en bloemen en welke medicinale functie ze bevatten. Mede door de amusementswaarde die hij eraan toevoegde was het naast educatief ook zeker interessant. Echter, ook teveel om te onthouden en daarnaast ook te lastig om alles van elkaar te onderscheiden. Qua rendement heb ik er dus niet veel aan overgehouden. Mocht u als lezer zich daar ooit bevinden met slechts mij en uw leven is afhankelijk van de juiste geneeskrachtige kruiden en planten: veel geluk, want het zal dan 50/50 zijn (of u overleeft het wel, of niet). Overigens, Appu was natuurlijk op de hoogte van onze afkomst. En zoals voor het gros van de mensen buiten Europa: in hun denkwereld is vaak de simpele vergelijking ‘Nederland = Amsterdam en Amsterdam = Nederland’ de algehele opvatting. Ik sprak zelfs ooit met iemand die er heilig van overtuigd was dat Nederland the hoofdstad van Amsterdam was. Maar goed, dat even geheel terzijde. In relatie tot de geneeskundige causerie van onze gids was het voor hem natuurlijk een inkoppertje om de link te leggen met ‘onze groene’ medicament. Lachen man.
Toen was de tijd aangebroken om de Mossy Forest te betreden. Ik had eerlijk gezegd vooraf geen flauw benul wat ik hier weer van moest verwachten, maar dat sloeg al vrij snel om in een positieve ervaring. Het was echt een cool landschap om te doorkruisen, namelijk een redelijk dichtgegroeid bosachtig gebied waardoor je echt moest klimmen en klauteren. Het waren allemaal gladde, modderige en bemoste paden waarover je jezelf moest verplaatsen. Vanaf sommige plekken had je een prachtige viewpoint over een heel gebied, maar de Avatar-achtige setting van deze forest zelf was ook in één woord ge-wel-dig. Het was alleen niet geschikt om te betreden met je nieuwste kleding en Appu had ons hier op voorhand ook al over gewaarschuwd. Niet dat je er dan nog veel aan kan veranderen, maar goed. Hij garandeerde praktisch dat er iemand zijn schoenen wel uit zouden gaan zien als ‘chocolate’. Je zou denken, wees extra alert en voorzichtig, dan kan het wel meevallen. Maar mijn linkerschoen had na twee minuten al een aardige chocoladekleur gekregen, daar in ik in een modderplasje was gaan staan. Niet heel erg slim, maar eigenlijk kon ik me er niet zo druk om maken. Op een gegeven moment kon je ergens staan, waar je op niets anders dan mos stond. Maar dat was in de loop der jaren zo dik en vastgegroeid, dat het redelijk wat massa kon dragen. Maar in principe stond je dus in het luchtledige, onder je was enkel afgrond. Dat was best wel apart. Na een half uur klauteren belandden we weer op de verharde weg, vlakbij waar de jeep stond. We zouden nu naar de theefabriek en het bijbehorende restaurant gaan. Echter, we waren wat aan de vroege kant, omdat wij zo snel door de Mossy Forest waren geknald. Normaliter duurde het allemaal wat langer blijkbaar (zal ook wel komen doordat wij een relatief jonge groep mensen waren). Hoe dan ook, Appu stelde ons voor of we nogmaals zo een stukje wilden bewandelen om wat tijd op te vullen. Dat lieten we ons natuurlijk geen tweede keer zeggen en hebben we dus nog een traject van zo’n twintig minuten afgelegd. Supercool.
Daarna een kort bezoekje aan de fabriek gebracht om te kijken hoe de thee gefabriceerd en verwerkt wordt. De machines die gebruikt worden dateren uit 1935 en verwringen en scheuren de binnenste cellen door de uitgedroogde bladeren te draaien en breken, waarbij ook sappen vrijkomen die kunnen worden gebruikt voor gisting. Hierbij worden enzymen in de bladeren blootgesteld aan zuurstof. Deze fase duurt ongeveer anderhalf tot twee uur en is cruciaal, aangezien hier de smaak en aroma ontwikkeld wordt. Om deze reden wordt het proces hier uiterst zorgvuldig beheerd om te zorgen voor een optimaal resultaat. Daarna worden de bladeren gedroogd in machines waar warme lucht van zo’n 100 graden Celsius doorgevoerd wordt en de hitte in deze oven wordt gecreëerd door rubberen ‘houten takken’ (circa twintig minuten). Na het drogen wordt de thee beoordeeld op deeltjesgrootte door het door een reeks trilzeven te halen. Daarnaast worden ook de stengels en vezels geëxtraheerd (Ja ja, Cevaaltje, dat had je niet gedacht hè!). Op deze manier heeft elke soort thee zijn eigen dichtheid en dus ook smaakeigenschappen. Ik denk, ik leg het even beknopt maar evident uit aan u. Daarna hebben we lekker theetje geproefd genaamd ‘Palas Supreme’, welke wordt bestempeld als een erg aromatische thee. Wat ik voornamelijk vond was dat het goed smaakte, haha. Deze thee nuttigden we op het terras waarbij je kon uitkijken over een groot deel van de plantage en dit was natuurlijk een mooi moment om wat mooie foto’s te maken. Daarna zijn we nog even het winkeltje ingegaan om wat van die originele en authentieke thee aan te schaffen voor het thuisfront. Nee moeders, ik ben je (nog niet helemaal) vergeten. Weer een geruststelling erbij.
En toen zat ons excursietje er alweer op, al stopten we onderweg terug naar de guesthouse nog wel even bij een lokaal marktje. Hier viel op zich wel goedkoop en vers fruit te halen; zo kostte vier bakjes aardbeien slechts 10 Ringgit (oftewel € 2,50). Om 13:40 uur arriveerden we dan bij de guesthouse en om 14:30 uur zou de bus vertrekken naar Penang. Een prima timing dus met betrekking tot het ochtendprogramma. Er waren niet zo heel veel medereizigers en dus werd het in plaats van een bus een minivan. Hierin zat met name Sander heel erg comfortabel. Het straalde zomaar van zijn gezicht af. Gelukkig stopten we na een tijdje in een plaatsje genaamd Ipoh en schakelden we over naar een touringcar. Hierin hadden we beduidend meer ruimte. Eén van onze collega-passagiers was een Argentijn en dat was eerlijk waar wel een aardige knul. Maar hij vroeg tijdens deze overstap aan hoe laat hij in Phuket zou kunnen arriveren. De respons van de man die het allemaal regelde was: ‘Not today anymore’. De kop die hij toen trok, is werkelijk waar onbetaalbaar. Ik heb echt letterlijk dubbel gelegen onder de twee stoelen die ik tot mijn beschikking had. Het was zelfs zo ernstig dat het richting een slappe lach ging. En tja, in een dergelijk geval valt er weinig meer te redden. Ik ging helemaal stuk om het feit dat hij dacht dat ie dat stuk vandaag nog wel kon halen, zo aan het eind van de middag, terwijl Phuket nog zo’n 750 à 800 kilometer verderop lag. Kort daarvoor had ik onze Batistuta even gesproken en het was echt wel een goede gast. Maar nu was ik hem praktisch in zijn gezicht aan het uitlachen (zo leek het dan, dit was niet het geval) en dat verdiende hij enerzijds ook helemaal niet. Dus bij deze een excuus voor mijn onbeholpen schaterende gemoedsuiting, het was niet zo lullig bedoeld als het waarschijnlijk op hem overkwam. Maar goed, we zouden rond 19:00-19:30 uur aankomen, dit werd een klein uurtje later. Geen probleem verder. Vanuit die plek besloten we maar om een taxi te nemen naar Georgetown, waar we zouden overnachten. Deze cab hebben we gedeeld met een Canadese gast en een Iers mens, die net als wij die kant op moesten. Waarom zou je dan niet de kosten splitten? Gelukkig duurde de rit niet zodanig lang, want al snel bleek dat we echt faliekant andere belangen hadden bij deze stad. Ik wil deze mensen niet bekritiseren verder, maar kort gezegd gingen wij er niet heen voor de typisch geplaveide straten en de achttiende-eeuwse architectuur. Eenmaal aangekomen in Lebuh Chulia (Chulia Street) hadden we een prima optrekje gevonden met de naam ‘Old Penang Guesthouse’. Het was natuurlijk ook de hoogste tijd om te gaan eten en dit hebben we gedaan in een typerend backpackersrestaurantje met volgekladde muren van klanten en hun mening over de toko en hun service. Het eten smaakte er in ieder geval wel al heb ik geen bericht achtergelaten. Daarna stelde Sander voor om even de weg naar de boot te verkennen, aangezien we daar morgenochtend vroeg weer mee weg moesten. Echter, na een tamelijk lange reis plus een opspelende hoofdpijn verkoos ik om een warme douche te nemen en op tijd het bedje op te zoeken. Van As volgde niet veel later en wist te melden dat het een klein kwartiertje lopen en in principe één lange weg was. Makkelijk dus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
