Een vrolijke gast is niemand tot last

Woensdag 30 oktober (dag 24)
Taman Negara - Cameron Highlands (± 125 km)

Ook vandaag weer geen tijd om uit te slapen, aangezien om 09:00 uur de boot zou vertrekken. Uiteraard daarvoor eerst nog eventjes ontbijten – dat ditmaal overigens bestond uit een pannenkoekje met een soort honingachtige melange. Wat betreft het voedsel hebben ze deze afgelopen dagen wel aardig hun best gedaan wat betreft variatie moet ik eerlijk bekennen. Het boottochtje, dat plusminus twee uur duurde, was voor van As uiteraard weer een geschikt moment om te gaan snurken; mij gaf het de gelegenheid om dit reisverslag een beetje up-to-date te krijgen. Rond de klok van half twaalf arriveerden we bij de pier en ging er een sandwich met kaas wel degelijk in. Nog geen uurtje later vertrok er een minivan richting Cameron Highlands met daarin slechts ons. Ook wel eens lekker dat er ruimte genoeg is. Het was dus ook een relaxte rit, aangezien we één hele bank per persoon ter beschikking hadden en die ook volledig benutten door languit te gaan liggen. Klokslag 15:00 uur kwamen we aan in een plaatsje genaamd ‘Tanah Rata’ bij een accommodatie genaamd ‘Eight Mengiti Guesthouse’. Dit was een van de buitenkant acceptabel uitziende guesthouse op aanraden van de chauffeur. Maar het was vrijblijvend; we konden rondkijken en beviel het ons niet, zou hij ons kosteloos verder brengen naar een alternatief. Na een korte rondleiding van de eigenaar van dit optrekje waren we snel overtuigd en voor 80 Ringgit (circa 20 euri) waren we gesetteld. Gelieve schoeisel uit te doen voor de deur, een uiterst fidele host: ik voelde me oprecht een ‘guest’. Allereerst installeerden we onszelf uiteraard even alvorens we direct een excursie voor de volgende dag planden. In verband met het relatief korte tijdsberaming besloten we voor een halve dag iets te ramen. Tezelfdertijd hebben we ook busvervoer geregeld naar Penang voor morgen.

Toen was het wel even tijd om eens wat stappen buiten de deur van de guesthouse te zetten. We zochten een ATM op om even wat flappen te vergaren. Ook waren we al zo schrander om alvast even te kijken waar het busstation zich bevond. Na een kort wandelingetje, zo om een uur of zeven ’s avonds, was het weer eens tijd om de welvaartsbuikjes in het zonnetje te zetten. Dit zonnetje konden we sowieso wel gebruiken overigens, daar het flink afkoelde in Cameron Highlands en het zelfs aan het miezeren was. Als we de manager van de guesthouse moeten geloven, zijn er twee Indiërs vlak naast elkaar geconcentreerd die de moeite waard zijn. Ach weet je wat, ik ben daar helemaal niet zo’n fan van, maar ik moet ook openstaan voor nieuwe dingen, dus waarom ook niet. ‘Laten we gewoon die kant oplopen en dan zien we vanzelf wel’. Maar we hadden die twee toko’s nog niet in zicht of er werd al roet in ons (Indisch) eten gegooid. Een meter of 50 verderop zagen we een gevel voorzien van de kleuren rood-wit-blauw en wel in die volgorde, verticaal gezien. Het bleek hier te gaan om het ‘Jasmine Cafe House’, een eetgelegenheid met een Hollands thema. De overheersende kleur was oranje, overal hingen Nederlandse vlaggen en voetbalvaantjes van de meest uiteenlopende ploegen hingen aan de muur. Je raadt het natuurlijk al: we zaten al aan tafel voordat we überhaupt nog maar één voetbalvlaggetje hadden opgemerkt. Lekker vlees eten onder het genot van een Hollandse sfeer, aangevoerd door blijmoedige muziek van eigen bodem. Zo passeerden onder meer de nummers ‘De Bom’ (Postmen en Def Rhymz) en ‘Leef’ (Han van Eijk; je weet wel, die Big Brother Tune) de revue. Ouderwetse gezelligheid ten top! Na een degelijke maaltijd wilden we nog een kort rondje lopen door het dorpje, maar hier waren we al snel klaar mee, gezien de angstig lage temperatuur. Terug naar onze ‘8’ dan maar weer. Hier hebben we nog een tijdlang gechilld in de gezamenlijke ruimte met een biertje en een kaartje. Het is inmiddels al bijna overbodig om het te melden, maar goed even voor ‘de record’ dan maar: Sander was opnieuw kleine G, vrijwel de gehele kaartsessie. Dat is natuurlijk voor hem al snel niet leuk meer, maar zelfs voor mij gaat het na een tijdje vervelen, die voorspelbaarheid. Dus toen maar lekker het bedje opgezocht.